Jakie jest najbardziej odległe miejsce na Ziemi?

Żyjemy w zaawansowanym technologicznie i połączonym świecie. Miejsca, do których kiedyś było prawie niemożliwe dotarcie, są teraz dostępne za pomocą dróg, dróg wodnych i samolotów . Pomimo łatwości, z jaką możemy kontaktować się z ludźmi po drugiej stronie globu – czy to za pomocą kliknięcia myszką, czy listu w poczcie – około 10 procent Ziemi jest oddalone o więcej niż 48 godzin. podróży lądowych, z najbliższego miasta [źródło: O'Neill ]. Podczas gdy w ostatnich latach zdecydowanie łatwiej jest dotrzeć do odległych krajów, jest wiele miejsc na świecie, które pozostają niedostępne, niezamieszkane i odosobnione – innymi słowy najbardziej odległe miejsca na Ziemi .

Aby ustalić, czy lokalizacja kwalifikuje się jako „oddalona”, należy wziąć pod uwagę niedostępność miejsca (jak trudno jest do niego dotrzeć) oraz jego izolację (odległość od najbliższej zamieszkanej lokalizacji). Jeśli chodzi o niedostępność, najbardziej oddalonym od morza punktem jest Eurazjatycki Biegun Niedostępności, który znajduje się ponad 1553 mil (2500 kilometrów) od dowolnego oceanu i znajduje się w północnych Chinach. Punktem najbardziej oddalonym od lądu jest Point Nemo, który znajduje się na południowym Pacyfiku, ponad 1,553 mil (2500 km) od jakiejkolwiek masy lądowej [źródło: Murrell ]. Żadne z tych miejsc nie jest zamieszkane przez ludzi.

Jakie jest najbardziej odległe zamieszkałe miejsce na Ziemi? Miejsce zwane Tristan da Cunha. Około 270 mieszkańców tego archipelagu widzi statek pocztowy tylko raz w roku [źródło: Weaver]. Tristan da Cunha znajduje się na 37 na południu i 12 na zachodzie, 1242 mil (2000 km) od St. Helena i 1739,8 mil (2800 km) od najbliższego lądu, Przylądka Dobrej Nadziei w RPA. Tristan ma okrągły kształt i ma około 6,2 mil (10 km) średnicy, a całkowita powierzchnia wynosi tylko około 30 mil kwadratowych (78 kilometrów kwadratowych). Sezon letni przypada na okres od grudnia do marca. W miesiącach zimowych centralny wulkaniczny szczyt Tristan, który wznosi się na wysokość 6594 stóp (2010 metrów), jest pokryty śniegiem. Główna wyspa, Tristan da Cunha, jest jedyną zamieszkałą wyspą w łańcuchu. Inne wyspy tworzące archipelag — Nightingale, Stoltenhof, Gough, Middle i odpowiednio nazwane Inaccessible — nie są zamieszkane przez ludzi.

Ale w jaki sposób ludzie zamieszkali w tym łańcuchu odległych wysp? A jak w ogóle się o tym dowiedzieli? Dowiedz się na następnej stronie.

Dziś Tristan da Cunha z pewnością znajduje się na uboczu i jest uważana za najbardziej odległą zamieszkaną wyspę na świecie. Ale w XVII i XVIII wieku archipelag znajdował się na preferowanym szlaku morskim do Przylądka Dobrej Nadziei i Oceanu Indyjskiego. Wyspy Tristan da Cunha zostały odkryte przez portugalskiego odkrywcę Tristao da Cunha podczas wyprawy na Przylądek Dobrej Nadziei w 1506 roku. W 1643 roku pierwsza odnotowana załoga, holenderska Heemstede, wylądowała na Tristanie w celu uzupełnienia zapasów. W latach 1650 i 1669 Holendrzy rozpoczęli starania o zbadanie wyspy jako bazy, ale wkrótce porzucili ten pomysł, być może dlatego, że Tristanowi brakowało bezpiecznego portu.

Kilku Amerykanów próbowało wykorzystać Tristana w XVIII i XIX wieku. W 1790 kapitan John Patten z Filadelfii wykorzystał wyspę jako bazę do uszczelniania i wielorybnictwa . W 1810 r. Jonathan Lambert z Salem w stanie Massachusetts próbował założyć tam stację handlową. Podczas wojny 1812 r. siły amerykańskie wykorzystywały Tristan jako bazę do obrony przed brytyjskimi atakami.

Podczas gdy dzisiejszy Tristan jest poza międzynarodowym radarem politycznym , znajdował się w centrum strategicznej sceny militarnej na początku XIX wieku. 14 sierpnia 1816 r. brytyjska armia zajęła wyspę, aby uniemożliwić Francuzom wykorzystanie Tristana do uratowania zdetronizowanego cesarza Napoleona, który został uwięziony na wyspie Świętej Heleny, oddalonej o około 1242 mil (2000 kilometrów). Brytyjczycy chcieli również powstrzymać Amerykanów przed ponownym wykorzystaniem Tristana jako bazy.

Pomimo początkowego zainteresowania politycznego Tristanem, wojsko brytyjskie wkrótce straciło zainteresowanie jego strategicznym znaczeniem i zaczęło stopniowo opuszczać wyspę w 1817 roku. Wraz z otwarciem Kanału Sueskiego w 1869 roku, szlaki przez południowy Atlantyk nie były już potrzebne do trans- Handel atlantycki i statki przestały przepływać przez Tristan. Jednak niektórzy z pierwotnych mieszkańców Tristana pozostali na wyspie i oprócz kilku rozbitków nadal zaludniali wyspę. Wielu ich potomków nadal mieszka na tej odległej wyspie na środku południowego Atlantyku.

Dziś Tristan jest sklasyfikowany jako Terytorium Zamorskie Zjednoczonego Królestwa, a wszyscy jego mieszkańcy są obywatelami brytyjskimi. Mieszkańcy Tristan da Cunha, mieszkający w osadzie Edynburg, mają tylko osiem nazwisk [źródło: Weaver ]. W Tristanie mieści się szkoła, szpital, poczta, muzeum, kawiarnia, pub, sklep rzemieślniczy, ratusz i basen. Wyspa jest samowystarczalna finansowo, a mieszkańcy zarabiają większość swoich dochodów na rybołówstwie i, co dziwne, ze sprzedaży znaczków pocztowych. Optyk i dentysta są wysyłani z Wielkiej Brytanii raz w roku. Chociaż na Tristanie nie ma lotniska, od czasu do czasu wyspę odwiedzają statki wycieczkowe, a trawlery z Kapsztadu przypływają na wyspę około sześć razy w roku [źródło: The Commonwealth ].

Aby uzyskać więcej informacji o podróżach i ciekawych miejscach na naszej planecie, odwiedź linki na następnej stronie.

Powiązane artykuły