Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem powyższy plakat The Clash , zrobiłem zrzut ekranu.

Przyjrzałem się temu i chociaż był niesamowity, nie ma mowy, żebym mógł sobie na niego pozwolić od całkiem legalnego sprzedawcy na eBayu, od którego pochodził. Cena, o którą pytano, była wysoka, ale uczciwa jak na rzadkość.

Drugą rzeczą, jaką zrobiłem po obejrzeniu plakatu Clash, było opublikowanie tego zrzutu ekranu na sub-reddicie r/TheClash . Podpisałem tytuł posta i napisałem: „Hej, jeśli zastanawiasz się, co mi kupić — niedługo mam urodziny”. To była prawda, ale moja pamięć o jedynym zespole, który się liczy, była fałszywa.

Początkowo zlekceważyłem fakt, że data koncertu wymieniona tak wyraźnie na tym plakacie to rok 1985.

Nie jestem pewien, jakim cudem zabrakło mi 3 pełnych lat w moim kalendarzu wydarzeń, ale faktycznie pomyliłem ten nigdy nie grany koncert w The Zenith we Francji z innym humorystycznym incydentem Clash in France.

Wydarzenie, które miało miejsce

Wcześniej niż 1985 był, tak, można policzyć, w 1982. Możesz dowiedzieć się więcej o „ zniknięciu ” Joe Strummera do Francji pod tym linkiem. Ale w skrócie — za radą ich niedawno ponownie zatrudnionego, byłego menedżera, Berniego Rhodesa, Joe Strummer wyjechał do Francji, by spędzić czas ze swoją dziewczyną i oczywiście (przynajmniej częściowo) dla rozgłosu.

Zespół miał nadchodzące koncerty w Szkocji, sprzedaż biletów w przedsprzedaży nie była świetna, a Bernie miał nadzieję, że wykorzysta wydarzenie takie jak „zniknięcie” Strummera.

Strummer był znany z opowiadania różnych relacji z tej części historii Clash, więc osiągnięcie pewności co do tego, co się wydarzyło, najprawdopodobniej nigdy nie nastąpi. Jednak, co ciekawe, jak wspomniał Strummer, wokalista The Clash wiedział, że zespół miał ogromny remis. Oznacza to, że fani nie kupowali biletów z wyprzedzeniem, ale raczej przy drzwiach. I w tym celu tłumnie wychodzili.

Nawet wiedząc o tym, Joe grał zgodnie ze schematem opracowanym przez Rhodesa, twierdząc, że chciał „odpieprzyć się trochę w tym czasie” — więc to właśnie zrobił.

Kluczową rzeczą do odnotowania jest to, że zgodnie z wiedzą wszystkich w tamtym czasie Strummer przebywał w Teksasie z amerykańskim przyjacielem i piosenkarzem ludowym. Ale podczas gdy Joe miał być po stronie stanu, odbił się do Francji. Robił to tak długo, że jego miejsce pobytu stało się przedmiotem troski nawet Rhodesa i wewnętrznego kręgu The Clash.

Podczas objazdu we Francji Joe znalazł czas na przebiegnięcie maratonu paryskiego. Bez żartów. Całe 26 mil. I to nie był pierwszy raz, kiedy Joe sporadycznie decydował, że zamierza zaangażować się w działalność olimpijską pod wpływem kaprysu. Zgodnie z artykułem, do którego link znajduje się w Groovy History powyżej, Joe biegł jako nienazwany uczestnik w 1981 i następnym roku, 1983.

Zapytany przez zainteresowanych członków prasy o reżim, który stosował, aby osiągnąć te wyczyny atletyzmu, miał do powiedzenia:

„Wypij 10 litrów piwa w noc przed wyścigiem. Masz to? I nie biegaj ani kroku co najmniej cztery tygodnie przed wyścigiem… Wcale. I nie zapomnij o 10 litrach piwa poprzedniego wieczoru. Ale upewnij się, że umieściłeś ostrzeżenie w tym artykule: „Nie próbuj tego w domu”. To znaczy, to działa dla mnie i Huntera Thompsona, ale może nie działać dla innych. Mogę ci tylko powiedzieć, czym się zajmuję”.

To jest tak paskudne stwierdzenie, że wszystko, co możesz zrobić, czytając to, to powiedzieć: „Do diabła, tak!” A potem zacznij się zastanawiać, jak jego ciało zniosło to znęcanie się… To znaczy, mam 35 lat i mam zadyszkę, wchodząc i schodząc po schodach do mojego mieszkania. Muszę poważnie zapytać - jak do cholery ON to zrobił?!?!

Zanim przejdziemy dalej, warto się zatrzymać i przyznać trochę zasługi Królowi Dziennikarstwa Gonzo. Na pewno za tobą tęsknimy, Hunter! I Joe podobnie. Ale wracając do absurdu całej tej sprawy. .

Wieloletni przyjaciel Joe został wysłany, by go odzyskać po tym, jak holenderski dziennikarz zauważył go w Paryżu i doniósł o nim.

W tym momencie Joe nie było już od bardzo dawna dla wschodzącej celebryty, która zbliżała się do szczytu swojej sławy. Fani obawiali się najgorszego, ponieważ Joe przegapił premierę Combat Rock i wiele koncertów w Wielkiej Brytanii zostało odwołanych. Bilety na szkockie programy, na które Bernie chciał wpompować trochę rozgłosu, nie zostały wyprzedane. Wydawało się, że wysiłek poszedł na marne, ale nie było czasu na dyskusję, ponieważ The Clash już szaleli, by dostać się na koncert w Holandii.

Plan Berniego nie mógł odbić się na nim gorzej. Zespół był już w konflikcie w studiu, a kaucja Joe nie pomogła. Uzależnienie od heroiny perkusisty Toppera Headona bardzo szybko stało się solą w oku wszystkich. Ponadto Mick i Joe niekoniecznie byli swoimi największymi fanami po wydaniu Sandinista! . Zanim wszyscy mogli ponownie wyrazić współczucie, Joe podjął już decyzję o zwolnieniu Toppera.

Decyzja o zwolnieniu Toppera była nieco szokująca, ale spodziewana. Niezwykle szokujące było to, że po trasie Combat Rock Strummer miał cajones, by zwolnić Jonesa. Jeśli doczytałeś do tego miejsca, jesteś wystarczająco wielkim fanem Clash, by wiedzieć, że nie ma Clash bez duetu Strummera i Jonesa. To było duże. I jeszcze nie do końca skończone, przynajmniej Joe chciał mieć nadzieję.

Mick założył Big Audio Dynamite . Topper kontynuował ćpunowy styl życia. Pewnego dnia usłyszał w radiu „ Rock the Casbah ” i zaczął zastanawiać się nad swoimi wpadkami. Jeśli nie wiesz, prawdopodobnie największy komercyjny sukces The Clash został napisany i nagrany, prawie w całości przez Toppera. Joe zajmował się tekstami i wokalami, ale rdzeń piosenki, muzyka, była dziełem Toppera.

Znudzony pewnego dnia czekaniem na swoich kolegów z zespołu w studiu, perkusista zaczął wygłupiać się z piosenką. Zespół zdążył się tak spóźnić, że Topper znalazł wystarczająco dużo czasu, aby nagrać cały cholerny utwór. Do nagrania Toppera dodano tylko drobne dogrywki.

Szybko do przodu, gdy Topper słyszy swoją piosenkę w radiu, gdy znów mieszka na ulicy. Topper jest zdumiony tym zdarzeniem, ale bez większego wyjścia. Wpadł w pełną spiralę spadkową po wyjściu z The Clash.

Topper kontynuował swój ćpunowy styl życia, gdy Mick Jones założył Big Audio Dynamite. Mick próbował wciągnąć Toppera na pokład, umieszczając go na odwyku i próbując go oczyścić. Przedsięwzięcie Toppera i Micka nie powiodło się z powodu problemów z uzależnieniem Headona. Mick odesłał go z 200 000 $, a Topper był w raju dla ćpunów, bankrutując w ciągu 18 miesięcy.

Joe Strummer zmarł w 2002 roku, w wieku 50 lat, z powodu nieznanej wrodzonej wady serca. Wiadomość o odejściu Joe w końcu przekręciła przełącznik topperów. Zaczął poważnie traktować powrót do zdrowia i był w stanie w końcu rzucić śmieci w 2003 roku.

Ale z powrotem do plakatu!

The Clash spróbowali nagrać album Mick-Jones-Less w 1985 roku z szóstym i ostatnim LP „Cut the Crap”.

Obecny skład Clash składał się ze Strummera, oryginalnego hardkorowego basisty Paula Simmonona i trzech przypadkowych muzyków; Pete'a Howarda, Vince'a White'a i Nicka Shepparda.

Trasa koncertowa związana z wydaniem była niefortunna

Jeśli miałbym to ująć lekko. The Clash rozpadło się na długo przed planowaną datą we francuskim klubie LeZenith, ale nie było wystarczająco dużo czasu, aby uniemożliwić drukowanie materiałów promocyjnych, takich jak piękny plakat z trasy, który teraz zdobi całą ścianę w moim domowym studiu. Milionowe podziękowania należą się mojej żonie za prezent, profesjonalną oprawę ORAZ wiszącą robotę. *Pięć milionów cyfrowych przybić piątki*.

Ale dlaczego w ogóle ją o to męczyłem?

Ten plakat był ważny, aby go teraz złapać , ponieważ jest to dosłowna historia rocka. Choć jest to słodko-gorzka opowieść, która pasuje do pamiątek, widzimy, jak nasz przysłowiowy bohater wygląda fajnie jak diabli z wibracjami „odchodzenia w zachód słońca” z pomarańczowego odcienia plakatu, gdy wszystko wokół niego się rozpada. Obraz ucieleśnia wytrzymałość w sztuce, z Joe ostatecznie tworzącym Mescaleros, Mick stworzył Big Audio Dynamite, a Paul Simmonon wciąż nagrywa z co najmniej jednym zespołem, który przychodzi mi do głowy.

Idiom The Clash to „jedyny zespół, który się liczy” — ? TO JEST aktualne do dziś. Nie powiem wszystkiego, ale większość albumów The Clash wciąż może sprawić, że wyobrazisz sobie kogoś w skórzanej kurtce i irokezie dzwoniącego do twoich drzwi, gdy przygotowuje się, by cię skopać. The Clash również wzorowali się na wytrwałości w parze z uprzejmością (w pewnym sensie) w epoce, w której mogli pluć na swoich fanów i być kochanym tak samo.

Dzięki za przeczytanie tego! Mogłem kontynuować, ale uznałem, że czas kończyć. Miej oczy szeroko otwarte na kolejne dziwne dyskusje na temat muzyki i popkultury, gdy rozwijam kanał. Jeśli podobała Ci się ta historia, polecam Googling the Clash’s Busking Tour. Wydarzenia, które nastąpiły wkrótce po tych omówionych tutaj, są osobną historią. Pozostań niesamowity!