Kiedy chrześcijaństwo przeszło z prześladowanej, marginalnej sekty na religię państwową Cesarstwa Rzymskiego w 415 roku ne, ci z nowego monoteistycznego głównego nurtu wymyślili obrazę politeistycznych „hicks”, którzy nadal czcili panteon rzymskich bogów. Nazywali ich „poganami” od łacińskiego słowa paganus oznaczającego „mieszkańca wsi”.
Podczas gdy większość obrzędów i praktyk pogańskich systemów wierzeń wymarła wieki temu, niektórzy współcześni poszukiwacze duchowi odzyskali te starożytne tradycje mądrości i teraz z dumą identyfikują się jako pogańscy. Pod pewnymi względami współczesne pogaństwo jest jedną z najszybciej rozwijających się religii w Ameryce, z około 1 milionem wyznawców różnych sekt pogańskich w Stanach Zjednoczonych. Według badania Pew Religios Landscape Study z 2014 roku 0,3 procent Amerykanów identyfikuje się jako „Pagan lub Wicca ”, co jest tą samą liczbą, która identyfikuje się jako Unitarian. W 2008 roku w USA było zaledwie 340 000 pogan
Współczesne pogaństwo (zwane także neopogaństwem, współczesnym pogaństwem lub po prostu pogaństwem) to ruch odrodzenia, który obejmuje szeroką i bogatą różnorodność politeistycznych tradycji religijnych: praktyki sumeryjskie, egipskie, greckie i rzymskie, a także Wicca (współczesne czary), Ásatrú ( kult nordyckich bogów , bogiń i duchów ziemi) i druidyzm (indoeuropejskie kapłaństwo).
Przy takiej różnorodności tradycji religijnych i rytuałów, współczesne pogaństwo wymyka się łatwej definicji. Religijny uczony Michael Strmiska opisał współczesne pogaństwo jako zbiór ruchów religijnych „poświęconych odrodzeniu politeistycznych, czczących naturę pogańskich religii przedchrześcijańskiej Europy i przystosowaniu ich do użytku przez ludzi we współczesnych społeczeństwach”.
Współcześni poganie zdecydowanie nie są „rekonstruktorami historii”, mówi Jefferson Calico , profesor religii na University of the Cumberlands w Kentucky i autor książki „ Being Viking: Heathenism in Contemporary America ”.
„Współcześni poganie odczuwają silny związek z przeszłością i patrzą na te przedchrześcijańskie praktyki, kultury i duchowość jako inspirację dla tego, co próbują odzyskać, odnaleźć lub stworzyć od nowa” - mówi Calico. „Patrzą na przedchrześcijańskie tradycje z przeszłości jako repozytoria starożytnej świętej mądrości i stylów życia, które łączyły nas z kosmosem i ze sobą nawzajem w sposób święty i święty”.
Pogańskie praktyki i rytuały
W przeciwieństwie do tradycji judeo-chrześcijańskich, które koncentrują się wokół autorytetu biblijnego, duchowieństwa i skodyfikowanych systemów wierzeń, we współczesnym pogaństwie chodzi o rytuały. Religijna uczona Sabina Magliocco napisała, że rolą rytuału we współczesnym pogaństwie jest osiągnięcie komunii z naturą, bóstwami, wspólnotą i wewnętrznym ja. Opisuje współczesne pogańskie rytuały jako „formy wspólnotowo tworzonej ekspresji artystycznej”, które często obejmują bębnienie, taniec, ceremonialne ognie, kadzidło i przedstawienia czterech żywiołów (ziemi, powietrza, ognia i wody).
Chociaż każda współczesna religia pogańska ma swój własny zestaw rytuałów, istnieją pewne wspólne tematy. Istnieją rytuały oznaczające pory roku oraz cykle księżyca i słońca (przesilenia i równonoce). Istnieją rytuały ku czci konkretnych bogów lub bogiń oraz duchów natury. Istnieją rytuały świętujące narodziny, śmierć, ślub i obrzędy przejścia. Są też rytuały, które wzywają boskie moce do uzdrawiania, wzmacniania i pocieszania jednostek i całych społeczności.
Według Magliocco większość rytuałów ma trzyczęściową strukturę :
- Ustawienie sceny: Może to oznaczać symboliczne oczyszczenie świętego obszaru lub narysowanie wokół niego koła.
- Wykonanie rytuału: obcowanie z bogami poprzez taniec, muzykę, medytację z przewodnikiem itp. W świętej przestrzeni.
- Wracając do rzeczywistości: dziękując i odrzucając duchy / bogów i być może dzieląc się jedzeniem i piciem z innymi uczestnikami.
W Ásatrú, znanym również jako pogaństwo lub pogaństwo, jeden z najczęstszych rytuałów obejmuje uroczyste picie miodu pitnego lub „miodowego wina”, jednego z najstarszych napojów alkoholowych znanych człowiekowi. W rytuale znanym jako Blót (staronordycki oznaczający „ofiarę”) członkowie „pokrewnych” (społeczności) obchodzą róg wypełniony miodem pitnym, który jest składany w ofierze bogom wraz z modlitwami do bóstw takich jak Odyn, Thor i Freya. Plama może się odbyć w każdej chwili, najlepiej na świeżym powietrzu, ale dwa z najważniejszych blots odbywają się na przesilenia letniego ( Midsummer blot ) i przesilenia zimowego ( Yule blot ).
Chociaż nie jest to tak powszechne, Magliocco wspomina o starożytnym egipskim rytuale zwanym Navigium Isidis praktykowanym przez Bractwo Izydy w Los Angeles. Starożytni Egipcjanie oddawali cześć bogini płodności Izydzie co roku w marcu, kiedy Nil wylewał jego brzegi i ożywiał dolinę. Zamiast wypuszczać łodzie na Nil, członkowie Bractwa Izydy robią małe łodzie z lodu (nie zanieczyszczają środowiska) i wypuszczają je do Oceanu Spokojnego, niosąc swoje życzenia i modlitwy do bogini.
Nie znajdziesz współczesnych pogańskich „kościołów” w znaczeniu budynku przeznaczonego do kultu. Na początek, mówi Calico, zwolennicy wolą oddawać cześć na zewnątrz, gdzie istnieje bezpośredni związek ze światem przyrody. Ale jest też kwestia pieniędzy. Współcześni poganie na ogół unikają proszenia o dziesięcinę, darowizny lub składki, które byłyby przeznaczone na budowę stałego kościoła lub świątyni.
Jedynym problemem związanym z kultem na świeżym powietrzu jest to, że poganie często mają do czynienia z opinią publiczną, której reakcje mogą wahać się od ciekawości po jawne nękanie.
„Byłem na imprezach plenerowych, na których ludzie krzyczeli niegrzecznie na pogan praktykujących swoją religię” - mówi Calico.
Wicca i wzmocnienie pozycji kobiet
Wicca to jeden z największych i najstarszych ruchów religijnych we współczesnym pogaństwie. To współczesne odrodzenie czarnoksięstwa zostało po raz pierwszy spopularyzowane w Wielkiej Brytanii w latach pięćdziesiątych XX wieku dzięki pismom Geralda Gardnera, a później przyjęło się w Ameryce, zwłaszcza w ramach ruchu na rzecz wzmocnienia pozycji kobiet w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku.
„W latach 70. kobiety zwracały się w stronę Wicca i czarów po części dlatego, że główny nurt religii nie miał dla nich miejsca pod względem przywództwa” - mówi Calico.
Margot Adler, dziennikarka NPR i wysoka kapłanka wicca, która napisała przełomową książkę z 1979 roku „ Drawing Down the Moon: Witches, Druids, Goddess-Worshipers, and Other Pagans in America Today ”, powiedziała, że pociągnęła ją Wicca i Modern Paganism, ponieważ wezwanie bogiń przemawiało do jej feminizmu, a połączenie ze środowiskiem rezonowało z jej zamiłowaniem do natury, jak podaje The New York Times . Wiccanistka i ekolog Starhawk napisała również popularne książki o poszukiwaniu wewnętrznej mocy poprzez kult Bogini.
W tradycyjnej praktyce Wicca, wtajemniczeni dołączają do sabatu i są wprowadzani do rytuałów, które przygotowują ich do zostania kapłankami lub kapłanami. Podobnie jak wiele innych współczesnych religii pogańskich, Wicca ma magiczny element. Podobnie jak modlitwa w innych religiach, współcześni poganie wierzą, że rytuał wykonywany z prawdziwym zamiarem może zmienić ludzką świadomość, a nawet samą rzeczywistość. Wiccanie mogą uczyć się magii (lub magii) w ramach sabatu lub poprzez indywidualne studia i ćwiczenia, korzystając z książek i zasobów internetowych.
Popularność współczesnej Wicca i czarów również wykroczyła poza jej anglojęzyczne korzenie. Brujería , po hiszpańsku czary, sięga czasów przedhiszpańskich rytuałów stosowanych w starożytnej Ameryce Łacińskiej, Afryce i na Karaibach. Współczesne „ brujas ” („czarownice”) w społecznościach latynoskich i afro-karaibskich ożywiły tradycje, takie jak zachodnioafrykańska Joruba i afro-kubańska Santería, które były piętnowane przez Kościół chrześcijański od wieków.
Powstanie pogaństwa
W 1972 roku Islandczyk imieniem Sveinbjörn Beinteinsson i kilku przyjaciół postanowili ożywić publiczny kult bogów nordyckich, sięgając po teksty i wspólne obrzędy znane jako „Stara Droga”. Ten ruch, zwany teraz Ásatrú lub Pogaństwem, rozprzestrzenił się na całym świecie. Nastąpiły inne odrodzenia religijne staronordyckie, w tym teodyzm, Urglaawe, irminizm, Odynizm i Vanatru.
Pisząc swoją książkę o Ásatrú w Ameryce, Calico odwiedził wraz ze swoimi krewnymi w całych Stanach Zjednoczonych, gdzie szacuje, że istnieje od 15 000 do 20 000 samodzielnie zidentyfikowanych pogan. Ásatrú kładzie nacisk na wspólnotowe rytuały, takie jak Blót i grupowe studium „Lore”, biblioteki islandzkich mitycznych opowieści i eposów, pierwotnie napisanych w języku staronordyckim, a obecnie szeroko dostępnych w tłumaczeniu. Jednym z głównych tekstów jest Hávamál , wiersz o tradycyjnej mądrości przypisywanej Odynowi, będący potężnym wyrazem filozofii religijnej staronordyckiej.
Podobnie jak w innych współczesnych ruchach religijnych pogańskich, poganie przejawiają różnorodne wierzenia . Niektórzy przyjmują podejście humanistyczne, w którym nordyccy bogowie i boginie dostarczają użytecznych metafor lub archetypów do nadawania sensu światu. Inni są surowymi rekonstrukcjonistami, którzy postrzegają bogów jako odrębne istoty, które można czcić indywidualnie lub zbiorowo.
Niestety, w Ásatrú i pogaństwie istnieje ruch odłamowy, który został dokooptowany przez białych nacjonalistów, którzy twierdzą, że religie staronordyckie i anglosaskie są wyłącznie prawem mieszkańców Europy Północnej, czyli „białych”. Organizacje takie jak Ásatrú Folk Assembly, które twierdzą, że Asatru jest dostosowane do „wyjątkowego składu” białych, zostały nazwane „ grupami nienawiści ” przez Centrum Prawa Południowego Ubóstwa. W odpowiedzi, inkluzywne organizacje Ásatrú, takie jak The Troth , opowiedziały się za różnorodnością i antyrasizmem w obrębie religii.
Pierwsza od 1000 lat świątynia Ásatrú jest obecnie budowana w Reykjaviku na Islandii. Duża drewniana przestrzeń jest budowana na skale tradycyjnie połączonej z mocami Odyna i będzie gościć Blóts , wesela i wspólne biesiady.
zarabia niewielką prowizję za zakupy za pośrednictwem linków w naszej witrynie.
Teraz to jest fajne
Pogańskie rytuały i festiwale, takie jak doroczne święta wiosny w Massachusetts, są zaskakująco przyjazne dla rodzin, z wydarzeniami i warsztatami dla dzieci oraz „świętym tańcem”.
