McDougall, William (1871-1938) był brytyjskim psychologiem, który założył szkołę psychologii celu, która sugerowała, że ludzie i zwierzęta działają w określonych celach, a działania mają na celu osiągnięcie określonych celów. Uważał, że te działania są motywowane podstawowymi, odziedziczonymi instynktami, które są powiązane z emocjami, w tym strachem, wstrętem, zdumieniem, gniewem, podporządkowaniem, uniesieniem i czułością. Opisał to jako psychologię hormiczną, z pragnieniem życia jako podstawowym napędem.
Urodził się w Chadderton w hrabstwie Lancashire w Anglii. W 1894 r. uzyskał tytuł licencjata w St. John's College na Uniwersytecie Cambridge, aw 1897 r. w St. Thomas Hospital w Londynie uzyskał dwa stopnie magisterskie. Następnie uczęszczał na wykłady z psychologii w Cambridge i studiował w Getyndze w Niemczech.
Od 1900 do 1904 był wykładowcą psychologii na University College w Londynie i prowadził badania w laboratorium, które zbudował w swoim domu. W 1912 został wybrany stypendystą Towarzystwa Królewskiego i stypendystą Corpus Christi College w Oksfordzie.
W 1920 roku opublikował Umysł grupowy, w którym wyraził przekonanie, że każda wysoce zorganizowana grupa, taka jak naród, ma organizację mentalną (później nazwaną Gestalt), która tylko częściowo rezyduje w umyśle jakiejkolwiek jednostki Grupa. W tym roku został profesorem psychologii na Uniwersytecie Harvarda. Stworzył tam kontrowersje swoimi wykładami na temat eugeniki, nauki, która teoretyzuje ludzką inteligencję, a cechy dziedziczne są determinowane rasą lub rasą. Stwierdził także przekonanie o wyższości rasy nordyckiej i dziedziczne pochodzenie różnic w sprawności umysłowej dzieci z różnych klas społecznych, na podstawie badań przeprowadzonych przez wojsko w czasie I wojny światowej (1914–1918).
Podczas pobytu na Harvardzie McDougall napisał jedną ze swoich najbardziej znanych książek, Zarys psychologii (1923). Przyjął stanowisko profesora na Duke University w 1927 roku. Dwa lata później opublikował Modern Materialism and Emergent Evolution, w których starał się wyjaśnić swoją koncepcję, że działanie celowe jest „formą przyczynowej skuteczności różniącą się w naturze od wszelkich przyczyn mechanicznych”.
