Mucha cętkowana została po raz pierwszy wykryta w Pensylwanii w 2014 roku i od tego czasu rozprzestrzeniła się w 26 hrabstwach tego stanu i co najmniej sześciu innych stanach wschodnich. Przenosi się do południowej Nowej Anglii, Ohio i Indiany. Ten gatunek o długości około 1 cala (2,54 centymetra) z Azji ma atrakcyjne przednie skrzydła w kropki, ale może zarażać i zabijać drzewa i rośliny. Profesor Frank Hale jest entomologiem, który śledzi ten gatunek.
Jak mucha cętkowana dotarła do USA i jak szybko się rozprzestrzenia?
Pochodzi z Indii, Chin i Wietnamu i prawdopodobnie dotarł w 2012 r. wraz z dostawą kamienia ciosanego. Po raz pierwszy zaobserwowano go w 2014 r. w hrabstwie Berks w Pensylwanii na drzewie niebios — pospolitym drzewie inwazyjnym przywiezionym do Ameryki Północnej z Chin na koniec XVIII wieku.
Do lipca 2021 r. mucha rozprzestrzeniła się na około połowę Pensylwanii , duże obszary New Jersey, części stanu Nowy Jork, Maryland, Delaware i Wirginię. Znaleziono go również w zachodnim Connecticut, wschodnim Ohio, a teraz w Indianie . Aby dać wyobrażenie o tym, jak szybko te lampiony się rozprzestrzeniają, zostały wprowadzone do Korei Południowej w 2004 roku i rozprzestrzeniły się po całym kraju – który jest mniej więcej wielkości Pensylwanii – w ciągu zaledwie trzech lat.
Jak rozprzestrzeniają się tak szybko?
Latem i jesienią muchówki składają jaja na pniach drzew i wszelkich przedmiotach o gładkiej powierzchni leżących na zewnątrz. Masy jajeczne przypominające smugi zaschniętego błota można układać również na gładkich powierzchniach samochodów osobowych, ciężarowych i pociągów. Następnie w ciągu kilku dni mogą zostać przypadkowo przetransportowane w dowolne miejsce kraju. Po wykluciu jaja pełzają do pobliskich roślin żywicielskich, aby rozpocząć nową inwazję.
Jak uszkadzają drzewa i rośliny? Czym się żywią?
Żywią się przebijając korę drzew i winorośli, aby połączyć się z układem naczyniowym rośliny i ucztować na sokach. Jak na owada ssącego, lampiony są stosunkowo duże. Usuwają duże ilości soku i wydalają obfite ilości przezroczystej, lepkiej „rosi miodowej”, która może pokryć drzewo i wszystko pod spodem. Wszędzie tam, gdzie osiadła spadź, rośnie czarna, sadza pleśń. Sadza pleśń, choć brzydka, nie jest szkodliwa, gdy rośnie na korze drzewa lub pod nim. Karmienie lampionów poważnie obciąża drzewa i winorośl, które tracą węglowodany i inne składniki odżywcze przeznaczone do przechowywania w korzeniach i ostatecznie do nowego wzrostu. Zainfekowane drzewa i winorośle rosną wolniej, zamierają – zaczynają obumierać od wierzchołków gałęzi – a nawet mogą obumierać.
Jak naukowcy i urzędnicy próbują powstrzymać rozprzestrzenianie się?
Kontrola biologiczna daje pewne nadzieje na przyszłość. W USA zidentyfikowano dwa naturalnie występujące patogeny grzybicze muchy lampionów plamistych. Ponadto amerykańskie laboratoria testują dwa owady parazytoidowe – owady, które rosną, żywiąc się muchówkami i zabijając je w tym procesie – które zostały przywiezione z Chin w celu przetestowania i ewentualnego przyszłego uwolnienia .
Jak bardzo ludzie powinni się martwić o tę latarnię?
Bardzo zmartwiony. Latarnia łatwo buduje się do dużej liczby. Obszar, na którym żyją drzewa żywicielskie, jest stosunkowo rozległy, a lampiony niszczą uprawy, las i krajobraz. Niszczą wiele roślin i powodują poważne niedogodności dla ogółu społeczeństwa. Gęsty przepływ spadzi i wynikająca z niej czarna pleśń powoduje bałagan w krajobrazie. Dorosłe osobniki zaczynają gromadzić się na roślinach i strukturach, aby złożyć jaja we wrześniu. Ich nagłe, masowe pojawienie się może być dla ludzi alarmujące, podobnie jak okresowe populacje cykad szokują ludzi, gdy wychodzą z ziemi. Ale lampiony są bardziej szokujące, ponieważ nieliczne drapieżniki, które mogą się nimi żywić, takie jak pluskwy kołowe i drapieżne pluskwy śmierdzące, wydają się nie kontrolować inwazji. Dlatego wprowadzenie parazytoidów z Azji jest ważne dla osiągnięcia znaczącego poziomu kontroli biologicznej.
Latarnia morska może być poważnym szkodnikiem winogron , a tam, gdzie zostanie stwierdzona, zmniejsza plony winogron i uszkadza lub zabija winorośl. Aby je zabić, często konieczne jest wielokrotne stosowanie insektycydów, ale zwiększa to koszty produkcji roślinnej. Szkodnik zagraża głównym regionom produkującym wino na Wschodzie, takim jak Finger Lakes i Long Island w Nowym Jorku; części Wirginii; i Newport, Rhode Island.
Czy inne szkodniki mają podobnie uszkodzone drzewa?
Tak, świder szmaragdowy, który przypadkowo trafił do USA z Chin i został odkryty w 2002 roku . Zabił miliony jesionów w Ameryce Północnej. Chrząszcz azjatycki, który żywi się i zabija wiele gatunków drzew, pojawił się w wielu miejscach, ostatnio w pobliżu Charleston w Karolinie Południowej. Klon, buckeye, kasztanowiec, wierzba i wiąz byłyby zagrożone, gdyby ten szkodnik kiedykolwiek się rozprzestrzenił .
Te drzewa pudełko ćma uszkadza boxwoods i znany jest żyć w Kanadzie. Widziano go w Connecticut, Michigan i Południowej Karolinie. Prawdopodobnie został przypadkowo rozprzestrzeniony w Stanach Zjednoczonych w dostawach bukszpanu z Kanady. Nie wiadomo, czy występuje w żadnym stanie, ale nakaz rządu federalnego wstrzymał import roślin żywicielskich, takich jak bukszpan, trzmielina i ostrokrzew z Kanady.
Co powinienem zrobić, jeśli go zobaczę?
Jeśli już zaatakował region, w którym mieszkasz, i znajdziesz zauważone muchy na swojej posiadłości, skontaktuj się z lokalnym biurem rozszerzenia hrabstwa, aby uzyskać zalecenia dotyczące kontroli.
Ale jeśli nie znaleziono go w twoim hrabstwie lub stanie, zgłoś to do swojego stanowego departamentu rolnictwa. Jeśli infestacja zostanie złapana wcześnie, zanim zadomowi się na twoim obszarze, miejmy nadzieję, że uda się ją tam wyeliminować. W końcu rozprzestrzeni się na wiele części kraju. Możemy spowolnić rozprzestrzenianie się, identyfikując i zwalczając nowe infestacje, gdziekolwiek się pojawią.
Frank A. Hale jest profesorem entomologii ogrodniczej na Uniwersytecie Tennessee.
Ten artykuł został ponownie opublikowany z The Conversation na licencji Creative Commons. Można znaleźć oryginalny artykuł tutaj.
