5 najgorszych paniek finansowych w historii USA

Wzmianka o Wielkim Kryzysie – klasycznie cytowanym odnośniku, jeśli chodzi o współczesnych wielkich tatusiów paniki finansowej – natychmiast przywołuje na myśl obrazy Czarnego Czwartku, Dust Bowl i rozległych dzielnic nędzy nazywanych „Hoovervilles”. Miliony straciły pracę w wyniku chaosu gospodarczego. W 1927 r. stopa bezrobocia wynosiła około 4,1 proc.; do 1933 r. liczba ta wzrosła do 24,9 procent [źródło: Ayers ].

Chociaż druzgocący krach na giełdzie 24 października 1929 r. – a następnie gwałtowny spadek, który nastąpił kilka dni później 29 października – spowodował, że kula zaczęła się toczyć na wielką skalę, było wiele czynników odpowiedzialnych za wywołanie Wielkiego Kryzysu. Wśród nich była koncentracja bogactwa w rękach nielicznych, nadproduktywny sektor rolny, złe praktyki bankowe i inwestycyjne, krucha gospodarka międzynarodowa i spekulacja ziemią.

Jednak panika finansowa z 1929 r. i wynikający z niej chaotyczny kryzys nie są niczym wyjątkowym w historii Stanów Zjednoczonych. Rzeczywiście, nasza gospodarka kruszy się i odbudowuje z zadziwiającą regularnością. Samo zbadanie danych historycznych pokazuje, że obecna recesja nie była niczym zaskakującym – i to nie tylko jeśli chodzi o czas. Wiele czynników, które pojawiły się kilka lat temu i przyczyniły się do spowolnienia, już wcześniej wznosiły swoje brzydkie głowy: boomy na rynku nieruchomości, złe praktyki bankowe, wzrost akcji kredytowej. Nie, dzisiejsi Amerykanie nie są tak wyjątkowi, jak mogą czasem przypuszczać.

W tym artykule zagłębimy się w niektóre z bardziej znaczących paniek finansowych, które nękały Amerykanów od lat. I chociaż nie jest to wyczerpująca lista, pozwoli ci dobrze przyjrzeć się, jak nasza gospodarka kołysze się jak butelka na falach oceanu.

1. Panika z 1819 r.
2. Panika 1837
3. Panika z 1873 r.
4. Panika 1901
5. Panika 1907

Gospodarka Stanów Zjednoczonych przeszła już kilka drobnych trudności w dziesięcioleciach po założeniu kraju, ale panika z 1819 roku była pierwszym kryzysem finansowym na szeroką skalę, który Amerykanie przeżyli .

Stany Zjednoczone były głównym eksporterem produktów rolnych i importerem produktów przemysłowych przed wojną 1812 roku . Podczas wojny import został znacznie zmniejszony, w wyniku czego sektor produkcyjny eksplodował, aby zaspokoić nowy popyt. Ta nadgorliwa ekspansja, w połączeniu z luźnymi praktykami bankowymi, zadłużaniem się rządu, powracającą międzynarodową konkurencją, brakiem twardej waluty, zwiększonymi kredytami, rosnącym boomem na rynku nieruchomości i powszechnym wzrostem spekulacji i rozwoju gruntów publicznych, wszystko to pomogło przygotować grunt pod katastrofa. Brzmi znajomo?

W odpowiedzi banki tego kraju weszły w ostry okres skurczowy , wzywając swoją rozległą sieć pożyczek i wywołując fale uderzeniowe bankructw i paniek bankowych, gdy ludzie szukali gotówki. Ceny towarów wyprodukowanych w USA spadły, wartość nieruchomości spadła, a bezrobocie obfitowało w rekordowe liczby.

Po kilku ciężkich latach sytuacja w końcu zaczęła się odwracać, ale jak zobaczymy, gospodarka nie utrzyma się długo.

Po panice z 1819 r. pres. Andrew Jackson rozpoczął zaciekłą kampanię przeciwko Bankowi Stanów Zjednoczonych, dużemu bankowi narodowemu , który przyczynił się do powstania kłopotów podczas kryzysu finansowego. Jackson chciał bankowości w 100 procentach opartej na rezerwach, aby uniemożliwić instytucjom wydawanie stosów banknotów, których nie były w stanie pokryć.

Zawetował odnowienie w 1832 r. statutu Banku Stanów Zjednoczonych i rozwiązał tę instytucję, usuwając depozyty skarbu państwa i rozprowadzając je między innymi bankami. Niestety, w latach, które nastąpiły po panice w 1819 r., Bank Stanów Zjednoczonych stale zwiększał podaż waluty w kraju , przyczyniając się częściowo do gwałtownej inflacji i pobudzając spekulację ziemią.

Z powodu tego i innych złożonych czynników ekonomicznych powróciła deprecjacja waluty i presja skurczowa. Ceny gwałtownie się wahały, a system bankowy ponownie stracił stabilność – i zaufanie konsumentów. Nastąpiła fala deflacji i panika uderzyła w ludzi w całym kraju. Banki zamykały się setkami, a kraj ponownie pogrążył się w agonii na kilka lat.

Kiedy upada duży bank , upada ogromna liczba przedsiębiorstw. To jak niebezpieczna gra w domino – a ten związek przyczynowo-skutkowy nie jest wyjątkowy we współczesnej ekonomii. We wrześniu 1873 roku, po nadmiernym zwiększeniu środków na wsparcie rozwoju kolei, dom bankowy Jay Cooke and Company został zmuszony do ogłoszenia bankructwa . Po ogłoszeniu przez inwestorów z Wall Street przeszła fala paniki, a giełda gwałtownie zanurkowała. W ciągu następnych kilku lat tysiące biznesów upadnie z kolei.

Co do Jaya Cooke'a, jego nazwisko może nie zapadło w pamięć, ale miał duży wpływ na historię Stanów Zjednoczonych. Odegrał kluczową rolę w finansowaniu wysiłków Unii związanych z wojną secesyjną i mocno lobbował za Narodowymi Ustawami Bankowymi , które położyły podwaliny pod nasz obecny System Rezerwy Federalnej. Narodowe Ustawy Bankowe również doprowadziły do ​​piramidalnej struktury rezerw, która była główną podporą paniki z 1873 roku – bank Cooke'a był sporym kawałkiem na samym dole piramidy.

Panika z 1901 roku została wywołana przez większą konkurencję na kolei. Na przełomie XIX i XX wieku konsolidacja firmy szła pełną parą, a dwóch biznesmenów – James J. Hill i EH Harriman – zaciekle rywalizowali o kluczową firmę kolejową. Hill i jego zwolennicy zdołali zawrzeć transakcję, ale nie wcześniej niż Harriman i jego współpracownicy próbowali rozerwać jedną z innych głównych linii kolejowych przeciwnika.

Gdy Harriman przejął akcje firmy Hill's, inne akcje kolejowe zaczęły wykazywać spadki, gdy ludzie wpadli w panikę. Wkrótce cały rynek podążył za nim i nie trwało długo, zanim absolutne pandemonium szalało na parkiecie giełdy . Zazwyczaj szanowani mężczyźni robili się szaleńcy i agresywni, a taśma telewizyjna pozostawała tak daleko w tyle za ekstremalnym napływem transakcji, że ostatnia pojawiała się dopiero po ponad 15 minutach od dzwonka zamykającego.

W październiku 1907 r. świat finansowy Nowego Jorku doświadczył wielkiego wstrząsu i przedłużonego ataku na kilka firm powierniczych, ujawniając pewne słabości ówczesnego systemu bankowego . Był także katalizatorem powstania Systemu Rezerwy Federalnej oraz innych procedur operacyjnych i regulacji systemu bankowego, z których do dziś korzystamy w Stanach Zjednoczonych.

Jedną z najważniejszych przyczyn paniki z 1907 r. był brak regulacji dotyczących spółek powierniczych, korporacji, które pełniły funkcję powierników aktywów finansowych majątków, osób fizycznych i przedsiębiorstw. Ich swoboda handlowania bardziej ryzykownymi przedsięwzięciami z wyjątkowo niskimi rezerwami sprawiła, że ​​firmy powiernicze tykały bombami zegarowymi.

Wchodzi biznesmen F. Augustus Heinze. W środku napiętego rynku pieniężnego i spowalniającej gospodarki, próbował opanować akcje United Copper Company i poniósł porażkę, doprowadzając do bankructwa fundusz powierniczy. Absolutne szaleństwo nie przerwało jednak od razu. Dopiero kilka dni później firmy powiernicze z całego Nowego Jorku zaczęły desperacko błagać o pomoc.

JP Morgan, wraz z Jamesem Stillmanem z National City Bank i George'em Bakerem z First National Bank, byli jednymi z kilku finansistów, którzy próbowali ratować niektóre firmy powiernicze, które najbardziej ucierpiały w wyniku paniki bankowej. Fundusze pomocowe – oferowane tylko tym instytucjom, które uznano za wystarczająco zdrowe – pomogły zapobiec kompletnej katastrofie, ale świat finansowy Nowego Jorku zostałby wstrząśnięty do głębi pod koniec paniki.

Powiązane artykuły

Więcej świetnych linków