5 najlepszych zielonych robotów

Spójrz prawdzie w oczy, prawdopodobnie nie myślisz o robotach jako szczególnie przyjaznych dla środowiska. W końcu czym one są, jeśli nie mechanicznymi imitacjami życia organicznego? W naszych domach do odkurzania podłóg polegają na bateriach ładowanych z gniazdka. W fikcji udaje im się zanieczyszczać atmosferę swoimi ognistymi bekaniami, miażdżyć miasta i od czasu do czasu próbować zabić rasę ludzką.

Oczywiście zawsze trzeba wziąć pod uwagę kochające Ziemię roboty ze srebrnym ekranem, takie jak „Wall-E” Pixara lub drony z „Cichego biegu” z 1972 roku, ale co z prawdziwym życiem? Możesz być zaskoczony, gdy dowiesz się, że programiści wymyślili wiele robotów o zielonych wzorach i zielonych dyrektywach. Poznajmy kilku z nich, dobrze?

1. Robotyczny drapieżnik
2. Świnia ściekowa
3. Tartak Podwodny Drwal
4. Roboctopus
5. Statki robotów, które walczą z globalnym ociepleniem

Jeśli zdarzy ci się postrzegać trylogię filmową „Matrix” jako ewangelię, to wiesz, że maszyny w końcu obalą swoich ludzkich panów i zniewolą ludzi w ogromnym generatorze elektronicznym. Następuje kung fu i wybuchy.

Jeśli się rozejrzysz, prawdopodobnie zauważysz, że nowoczesne roboty nie sprostają temu zadaniu. Poważnie, jeśli Roomba nie może przechytrzyć kota, to jakie szanse mają maszyny przeciwko ludziom?

Cóż, pod koniec lat 90. Bristol Robotics Laboratory na Uniwersytecie Zachodniej Anglii badał ideę drapieżnika-roboty. Inżynierowie opracowali prototyp robota, którego głównym zadaniem jest łapanie ślimaków ogrodowych i przekształcanie ich w paliwo. Oczywiście, wymagania mechaniczne i programistyczne takiego przedsięwzięcia zasługują na uznanie, ale to skupienie się na przekształceniu szkodnika ogrodowego w energię naprawdę sprawia, że ​​SlugBot jest zielonym automatem.

Projekty wymagały od bota łapania 10 ślimaków na minutę w nocy, przechowywania ich w pojemniku, a następnie powrotu do bazy, aby naładować i wrzucić obrzydliwe mięczaki do komory fermentacyjnej. Tam bakterie przekształcały stworzenia w biogaz, który z kolei ładował ogniwo paliwowe na następną wycieczkę terenową SlugBota.

Jednak ślimaki świata są na razie bezpieczne. Zespół stojący za SlugBotem zajął się tworzeniem zupełnie nowych drapieżników-robotów, w tym samozasilającego się, jedzącego muchy EcoBota II, który wabi swoją ofiarę, emitując zapach podobny do zapachu ludzkich odchodów. Zespół pracuje również nad EcoBot III i zbadał pomysł stworzenia samozasilającego się robota do żucia planktonu do życia w oceanie.

W jednym z odcinków serialu „Futurama” słynny robot Bender „Bending” Rodriguez zauważył małego robota sprzątającego śmieci. Oburzony, zadziorny automat wykrzyknął: „I spójrz, kto sprząta to gówno! Ludzkie dziecko? Chciałbym!”

Bender prawdopodobnie wyraziłby jeszcze większe oburzenie, gdyby udał się do współczesnych Niemiec, gdzie elektryczne krety lub „świnie” roboty, dosłownie, sprzątają to gówno. Wyprodukowany przez Thermo-System, kołowy robot transportuje odpady ludzkie, wykorzystując ujarzmioną energię słoneczną do osuszania około 60 milionów ton (54 miliony ton metrycznych) ścieków rocznie w samych Niemczech [źródło: Thomas ]. Gdy roboty przejeżdżają przez szlam, również go obracają, napowietrzając wygłodniałe drobnoustroje.

Pomijając kwestie praw obywatelskich robotów, krety elektryczne utrzymują koszty operacyjne i emisje dwutlenku węgla na niskim poziomie dla oczyszczalni ścieków.

Ludzie kochają dobre jezioro. Oprócz ochrony wody do nawadniania, duże zbiorniki wodne doskonale nadają się do pływania łódką, pływania i wielu powiązanych letnich rozrywek. Lubimy też tworzyć własne jeziora, gdy natura okazuje się skąpa. Po prostu zaporaj rzekę w dół rzeki i – ta-da – to, co kiedyś było doliną, jest teraz sztucznym zbiornikiem, gotowym na weekendowe plany.

Brzmi świetnie, prawda? Ale stworzenie sztucznego jeziora pozostawia wiele cennego drewna zakorzenionego na dnie jeziora. W rzeczywistości istnieje około 300 milionów zatopionych drzew, które można uratować, o szacowanej wartości 50 miliardów dolarów [źródło: Gordon ]. Po co wycinać oczyszczające tlen, zbierające węgiel drzewa na powierzchni, skoro moglibyśmy zbierać zatopiony skarb?

Tu właśnie pojawia się Sawfish firmy Triton Logging. ważąca 7 000 funtów (3175 kilogramów) zdalnie sterowana łódź podwodna zanurza się, mocuje poduszki powietrzne do pnia drzewa, a następnie przystępuje do piłowania. Obecnie Triton przez cały rok zbiera daglezję, sosnę zachodnią, sosnę wyniosłą i cykutę w Kolumbii Brytyjskiej. Ten robot jest nie tylko zielony, ale także aktywnie grabi ciasto.

Istnieje wiele robotów podwodnych, od podwodnego drwala Sawfish po takich odkrywców głębinowych, jak głębinowy Zeus II. Chociaż maszyny te umożliwiają ludziom eksplorację takich rybich krain z bezpiecznej odległości, brakuje im finezji starej dobrej Matki Natury.

Z jednej strony masz stworzenia, takie jak ośmiornica, która może przemykać przez delikatne koralowe krajobrazy i przeciskać się przez najciaśniejsze przestrzenie. A potem, w kącie ludzkości, masz ogromne, nieporęczne łodzie podwodne z małymi, nieporęcznymi ramionami.

Naukowcy z Grecji, Włoch, Izraela, Szwajcarii, Turcji i Wielkiej Brytanii zaproponowali kompromis: miękkie, zrobotyzowane macki. Sprytnie nazwany roboctopusem przez magazyn New Scientist, powstały podwodny robot byłby w stanie tańczyć w delikatnych środowiskach bez zakłócania lub uszkadzania otoczenia. Chociaż w biomimice nie ma nic z natury ekologicznego (można teoretycznie zbudować kraba robota zaprogramowanego do jedzenia samochodów hybrydowych), roboctopus umożliwiłby naukowcom lepsze polowanie na oznaki zmiany klimatu w wąskich szczelinach dna oceanicznego i pośród delikatnych koralowców.

Każda miękka macka zawierałaby cztery kordy, z których każdy zawierał polimery elektroaktywne, które kurczą się pod wpływem pola elektrycznego, co powoduje, że macka wygina się w tę lub inną stronę. Deweloperzy wciąż pracują nad stworzeniem rzeczywistego prototypu, ale może on stanowić szczyt w mniej inwazyjnej eksploracji dna morskiego.

Jasne, robot ośmiornic może pewnego dnia przeczesać dno oceanu w poszukiwaniu oznak globalnego ocieplenia, ale co potem? Jakie roboty nas uratują, jeśli będziemy musieli obniżyć temperaturę planetarnego termostatu o kilka stopni, aby uniknąć katastrofy ekologicznej? Cóż, na szczęście dla nas profesorowie John Latham i Stephen Salter wymyślili rozwiązanie. Jak brzmi flota około tysiąca robotycznych statków zasiewających chmury?

Ideą tego schematu geoinżynierii (lub hakowania planet) jest to, że odbijając zaledwie 3% więcej promieniowania słonecznego, możemy przeciwdziałać znacznej części globalnego ocieplenia spowodowanego zwiększoną produkcją dwutlenku węgla [źródło: Latham ]. Aby uzyskać ten dodatkowy współczynnik odbicia, możesz wystrzelić gigantyczne lustra na orbitę, pomalować więcej dachów na biało lub stworzyć więcej zachmurzenia, które służy jako naturalny reflektor promieniowania słonecznego.

Plan Lathama i Saltera wymaga, aby te zautomatyzowane statki nieustannie wyrzucały wodę morską w powietrze, tworząc niskopoziomową pokrywę chmur. Jakie są minusy? Cóż, naukowcy nie są pewni, jaki wpływ takie majsterkowanie atmosferyczne może mieć na wzorce pogodowe planety - nie mówiąc już o związanych z tym kosztach. Mimo to nie można wątpić w zielony program robotów zaprojektowanych do ochrony topniejących polarnych czap lodowych.

Czytaj dalej, aby uzyskać więcej linków do przyszłości zielonych technologii.

Powiązane artykuły