Czy krwawe diamenty powracają?

W filmie z 2006 roku „Blood Diamond” Leonardo DiCaprio gra moralnie wątpliwego przemytnika diamentów w zniszczonym wojną Sierra Leone. Choć fabuła to czysta fikcja, film oparty jest na prawdziwych wydarzeniach. W latach 90. organizacja rebeliantów zwana Zjednoczonym Frontem Rewolucyjnym (RUF) szerzyła rządy terroru w wioskach wydobywających diamenty w Sierra Leone.

RUF dopuściła się brutalnych tortur, gwałtów i morderstw, aby zastraszyć obywateli Sierra Leone i przejąć kontrolę nad kopalniami diamentów w tym kraju. Dziesiątki tysięcy zginęło, a kolejne dziesiątki tysięcy straciły kończyny z powodu rebeliantów. Młodzi chłopcy zostali przymusowo zwerbowani i poddani praniu mózgu do pracy dla wędrownych szwadronów śmierci.

Tymczasem niektóre diamenty wydobywane przez niewolniczą siłę roboczą w Sierra Leone były przemycane do sąsiednich krajów i sprzedawane międzynarodowym handlarzom diamentami, którzy albo nie znali źródła klejnotów, albo przymykali oczy na ich przesiąknięte krwią pochodzenie.

Armie rebeliantów w Demokratycznej Republice Konga i Angoli również używały diamentów do finansowania swoich wojen [źródło: PBS Online NewsHour ]. Pod koniec lat 90. szacunkowo 15 procent światowej produkcji surowca diamentowego pochodziło z regionów skonfliktowanych [źródło: PAC ].

Tak zwane „diamenty konfliktu” lub „krwawe diamenty” po raz pierwszy zwróciły uwagę społeczności międzynarodowej pod koniec lat 90. dzięki protestom organizacji praw człowieka i mediów. W maju 2000 r. kilka głównych afrykańskich krajów produkujących diamenty spotkało się w Kimberley w RPA, aby wspólnie zająć się kontrowersją. W grudniu tego samego roku Organizacja Narodów Zjednoczonych przyjęła rezolucję wspierającą utworzenie międzynarodowego procesu certyfikacji diamentów, który powstrzymałby krwawe diamenty od rynku.

W listopadzie 2002 r. koalicja krajów produkujących diamenty, przedstawicieli przemysłu diamentowego i organizacji pozarządowych (NGO) opracowała System Certyfikacji Procesu Kimberley (KPCS), ramy mające na celu uregulowanie międzynarodowego handlu surowcem diamentowym. Siedemdziesiąt pięć krajów przystąpiło do Procesu Kimberley – skróconej nazwy KPCS – i zobowiązało się do ustanowienia i przestrzegania standardów, które zapobiegną nielegalnemu handlowi spornymi diamentami.

Siedem lat później krytycy Procesu Kimberley kwestionują, czy przepisy KPCS miały jakikolwiek rzeczywisty wpływ na przepływ nielegalnych diamentów z regionów objętych konfliktami. Partnership Africa Canada (PAC), organizacja pozarządowa, która pomogła opracować KPCS, uważa, że ​​20 procent światowego handlu surowcem diamentowym jest nadal nieuregulowane i niemonitorowane [źródło: PAC ].

Czego wymaga KPCS i które kraje sprzeciwiają się jego wysiłkom? Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o możliwym powrocie krwawych diamentów.

 

Zawartość

1. Jak działa system certyfikacji procesu Kimberley
2. Gdzie Krwawe Diamenty odradzają się
3. Jak naprawić proces Kimberley

System certyfikacji procesu Kimberley (KPCS) ma na celu zapewnienie, że wszystkie dostawy diamentów są „bezkonfliktowe”. Wymaga to od wszystkich uczestniczących rządów – 48 poszczególnych krajów oraz Wspólnoty Europejskiej (WE) – ustanowienia ustawodawstwa i wewnętrznych organów monitorujących, które regulują wydobycie, import i eksport diamentów.

Celem KPCS jest uczynienie handlu surowym diamentem bardziej przejrzystym. Miliony dolarów w diamentach można łatwo przemycić przez granice i oceany, aby ukryć ich prawdziwe pochodzenie.

Każda przesyłka z diamentami z kraju KPCS musi być wysłana w zabezpieczonym pojemniku wraz z oficjalnym certyfikatem Procesu Kimberley. Kraj członkowski nie może przyjąć przesyłki diamentowej bez niej. Kraje członkowskie KPCS nie mogą również importować diamentów z ani eksportować do krajów nieuczestniczących.

Uczestniczące rządy muszą monitorować produkcję diamentów w swoich krajach. Wszystkie eksporty i importy diamentów muszą przechodzić przez rządowy organ eksportowy, który śledzi dane statystyczne dotyczące źródła i miejsca przeznaczenia przesyłki. Ten wymóg śledzenia statystycznego ma kluczowe znaczenie: urzędnicy KPCS mogą wykrywać anomalie, analizując dane dotyczące importu i eksportu z uczestniczących krajów. Jeśli kraj eksportuje więcej diamentów, niż mógłby wyprodukować, diamenty z konfliktów mogą pochodzić z innych krajów.

Organem regulacyjnym, który analizuje te statystyki, jest Grupa Robocza ds. Statystyki Procesu Kimberley (WGS). Istnieją podobne grupy robocze zajmujące się monitorowaniem i wytycznymi technicznymi. Każdej grupie roboczej przewodniczy kraj członkowski, koalicja branżowa lub organizacja pozarządowa. Całą organizacją zarządza przewodniczący z kraju uczestniczącego. Krzesło zmienia właściciela co roku. Krzesło 2009 pochodzi z Namibii; prezes z Izraela obejmie stanowisko w 2010 roku.

Wyjaśniając, czym jest KPCS, powinniśmy również zauważyć, czym nie jest. Nie jest to niezależny organ międzynarodowy, ale koalicja krajów współpracujących ze sobą w celu wykorzenienia konfliktowych diamentów. Sam KPCS nie jest prawnie wiążącą umową między krajami członkowskimi; jedyne egzekwowalne prawa związane z handlem spornymi diamentami są pisane i egzekwowane wewnętrznie przez same kraje. W rzeczywistości większość niedawnej krytyki KPCS dotyczy jego niezdolności do egzekwowania własnej polityki.

Jednymi z najgłośniejszych krytyków ram są dwie organizacje, które pomogły w jej opracowaniu i nadal uczestniczą w każdym odbywającym się co dwa lata spotkaniu: Global Witness i Partnership Africa Canada. Te organizacje pozarządowe napisały kilka zjadliwych raportów i artykułów prasowych, oskarżając kierownictwo KPCS o brak działań przeciwko rażącym naruszeniom.

W czerwcu 2009 r. Ian Smillie, koordynator ds. badań w Partnership Africa Canada, który pomagał w przygotowaniu KPCS, zrezygnował ze stanowiska PAC, mówiąc: „[Proces Kimberley] jest zagrożony, że stanie się nieistotny i pozwala na uwolnienie wszelkiego rodzaju oszustów”. [źródło: Howden ].

O kim mówi Smillie? Dowiedz się na następnej stronie.

Krytycy Procesu Kimberley przytaczają ostatnie kryzysy w Zimbabwe, Wenezueli i Libanie – oraz powolną reakcję kierownictwa KPCS – jako dowód wad systemu regulacyjnego.

W lutym 2006 roku brytyjska firma wydobywcza kupiła prawa do wydobycia w dzielnicy Marange w Zimbabwe. Jednak później w tym samym roku rząd Zimbabwe zerwał kontrakt z firmą wydobywczą i eksmitował ich z terenu.

Po eksmisji dziesiątki tysięcy miejscowych mieszkańców chwyciło łopaty i sita, aby nielegalnie wydobyć miejsce w Marange [źródło: PAC ]. Sprzedawali swoje diamenty handlarzom na czarnym rynku, którzy przemycali je z kraju. Ostatecznie rząd Zimbabwe, kierowany przez prezydenta Roberta Mugabe, zdecydował, że chce cięcia zysków Marange [źródło: Evans ].

W 2007 r. rząd wykorzystał wojsko i prywatne siły bezpieczeństwa do zmilitaryzowania terenu Marange i zabezpieczenia go przed nielegalnym wydobyciem. W październiku 2008 roku sprawy przybrały krwawy obrót . Według relacji setek świadków, siły policyjne ścigały nielegalnych górników z wojskowym helikopterem w zasadzkę snajperską, w której zginęły dziesiątki nieuzbrojonych mężczyzn.

Od tego czasu pojawiły się doniesienia o kolejnych atakach helikopterów , masowych grobach i stosach ciał zrzucanych w lokalnych szpitalach [źródło: PAC ]. Szacuje się, że zginęło około 200 górników, podczas gdy inni mieszkańcy wsi – w tym dzieci w wieku szkolnym – zostali zmuszeni do pracy w kopalniach za niewielką lub żadną opłatą [źródło: Evans ].

W 2005 roku prezydent Wenezueli Hugo Chavez postanowił „oddzielić się” od Procesu Kimberley i zrestrukturyzować przemysł wydobycia diamentów w swoim kraju [źródło: Global Witness ]. W 2008 r. rząd Wenezueli powiedział, że całkowicie zawiesi wydobycie diamentów, dopóki nie będzie mógł ustanowić nowych systemów kontroli mających na celu zapobieganie nielegalnej produkcji i handlu diamentami [źródło: International Mining ].

Tymczasem raporty organizacji pozarządowych i relacje medialne szacują, że Wenezuela wciąż produkuje rocznie 200 000 karatów surowca diamentowego [źródło: Global Witness ]. Te nieuregulowane diamenty są przemycane na rynek przez sąsiednie kraje, takie jak Brazylia i Gujana – obaj członkowie KPCS.

Liban i Gwinea to ostatnie kraje, które wzbudzają podejrzenia. Liban – który został usunięty z KPCS w 2004 r. i przywrócony w 2007 r. – eksportuje rocznie 50 milionów dolarów w diamentach, znacznie więcej niż jest w stanie wyprodukować wewnętrznie [źródło: PAC ]. Jednym z wyjaśnień, zaproponowanym w publikacji Diamond Intelligence Briefs, jest aktywny szlak prania diamentów między tymi dwoma krajami. Rząd Gwinei przyznał się do powszechnej korupcji w przemyśle diamentowym [źródło: IRIN ].

Jak KPCS zajmuje się tymi domniemanymi naruszeniami? Czy rządy odpowiedzialne za rządy zostały usankcjonowane lub usunięte z koalicji? Przeczytaj więcej na następnej stronie.

Krytycy Procesu Kimberley twierdzą, że jego przywódcom nie udało się odpowiednio zareagować na kryzys związany z przemytem diamentów i prawami człowieka w Zimbabwe, Wenezueli i gdzie indziej, i że KPCS potrzebuje realnej władzy, aby egzekwować własne przepisy.

Na przykład, przewodniczący KPCS w końcu zorganizował misję przeglądową, aby odwiedzić Zimbabwe latem 2009 roku, ale spotkał się tylko z przedstawicielami rządu Roberta Mugabe, a nie z grupami humanitarnymi czy organizacjami pozarządowymi. Urzędnicy KPCS muszą jeszcze nałożyć sankcje na Zimbabwe, odwołać jego członkostwo lub wydać raport z wizyty.

W Wenezueli przewodniczący KPCS i kilku przewodniczących grup roboczych złożyło wizytę w tym kraju w 2008 roku – trzy lata po tym, jak Chavez oddzielił swój kraj od KPCS – i wrócili bez nowych informacji. Po raz kolejny Wenezuela obiecała zaprzestać wszelkiej produkcji, importu i eksportu diamentów, podczas gdy raporty PAC potwierdzają, że zarejestrowani górnicy nadal produkują i eksportują diamenty. KPCS obiecało dalsze „zaangażowanie” z Wenezuelą w tej sprawie.

Global Witness and Partnership Africa Canada wydała formalny zestaw zaleceń dla obu uczestniczących krajów i kierownictwa KPCS, które mają na celu zapewnienie ramom prawdziwych zębów:

Nawet najgłośniejsi krytycy KPCS uważają, że jego struktura jest niezbędna do zwalczania sieci przemytu diamentów, które finansują konflikty zbrojne w niektórych najbardziej niestabilnych politycznie regionach świata. Gdyby pozwolono mu się zawalić, nic nie stałoby na przeszkodzie przyszłym katastrofom praw człowieka, jak okropności Sierra Leone.

Dowiedz się więcej o międzynarodowym handlu diamentami i powiązanych tematach na następnej stronie.

Powiązane artykuły

Więcej świetnych linków

Źródła