Dlaczego populizm znów jest tak popularny?

Think Marine Le Pen we Francji, Viktor Orbán na Węgrzech, Rodrigo Duterte na Filipinach, były prezydent Wenezueli Hugo Chávez , premier Indii Narendra Modi ... i tak, zgodnie z definicją wielu ludzi, Donald Trump w USA

Ale jeśli chodzi o tę definicję: czym właściwie jest populista? Co to jest populizm? A co jest złego, jeśli w ogóle, w ruchu, który stał się ... no wiesz, popularny?

Szybkie ostrzeżenie: nie daj się zwieść nazwie.

„Nie chodzi o wzbogacanie biednych ludzi. Nie chodzi o karanie elit i redystrybucję bogactwa” - mówi politolog Anna Grzymala-Busse , profesor na Uniwersytecie Stanforda i dyrektor szkolnego projektu Global Populisms Project . „W populistycznym programie nie ma prawie nic, co tak naprawdę poprawia jakość życia zwykłych ludzi. Populiści tego nie robią. Po prostu nie”.

Ale co z poglądem, że populiści w jakiś sposób dają głos potrzebującym i zapomnianym segmentom ludzi?

„To nie ludzie, którzy najbardziej ucierpieli, popierają partie populistyczne” - mówi Grzymała-Busse. „To naprawdę coś w rodzaju ludzi, którzy boją się dalszego spadku prestiżu społecznego i statusu ekonomicznego”.

Co to jest populizm?

Populizm to idea, i to niezbyt nowa, której definicja jest niezwykle trudna do sprecyzowania. Jako teoria polityczna ma kilka niezachwianych cech.

Według projektu Stanford populizm rośnie na całym świecie z powodu niepowodzeń głównych partii politycznych w rozwiązywaniu drażliwych problemów, z jakimi borykają się ludzie w dzisiejszym świecie: imigracji , nierówności ekonomicznej i globalizmu, żeby wymienić tylko kilka.

Ale populizm, jak stwierdza projekt, może przysporzyć więcej problemów niż rozwiązać. Problemy zaczynają się od pomysłu dzielenia ludzi na dobrych i złych. Z białej księgi „ Globalne populizmy i ich wyzwania ” opracowanej przez projekt Stanford:

Kiedy już przejęli władzę, populistyczni przywódcy stanowią „zagrożenie dla liberalnej demokracji”, jaką znamy, według badań, atakując nie tylko prawa jednostek, które nie pasują do większości, ale same fundamenty, na których leży kraj. Obejmuje to „przejmowanie i oswajanie sądów i instytucji nadzorczych oraz nowe przepisy, które ograniczają wolność mediów i społeczeństwa obywatelskiego”.

Widzieliśmy to w Stanach Zjednoczonych, kiedy Trump nazywał prasę „ wrogiem ludu ”, krytykował sędziów, opierał się nadzorowi Kongresu, twierdził, że wybory są „sfałszowane”, lekceważył przepisy i twierdził, że „głębokie państwo” biurokratyczni aktorzy chcą zmusić go do zaprzeczenia woli ludzi, których reprezentuje. Dzieje się tak z innymi populistycznymi przywódcami na całym świecie.

„'Opozycja jest wrogiem ludu. Dlaczego ich słuchasz? Media to bagno. Dlaczego ich słuchasz?' - mówi Grzymała-Busse. „Wszystko jest fałszywe. Wszystko jest podejrzane. I nikomu nie można ufać, z wyjątkiem ludu”.

Pamiętajcie, że w tej populacji nie ma głosów mniejszości ani nikogo, kto nie zgadza się z większością.

Według raportu, populiści szkodzą demokracjom w inny złowrogi, a także trudny do zauważenia sposób, obalając lub radykalnie zmieniając to, co zostało zaakceptowane przez lata budowania społeczeństwa; takie rzeczy jak zdrowa debata, szacunek dla przeciwników i dyskurs obywatelski.

Lider populistów

Należy zauważyć, że populiści mogą pochodzić, co jest ogólnie przyjęte, ze wszystkich części politycznego spektrum. Na całym świecie są lewicowi populiści, którzy łączą socjalizm ze swoim populistycznym przesłaniem. Są tacy po prawej stronie, którzy w swoim populizmie forsują platformy antyimigracyjne i anty-LBGTQ.

Co dziwne, populistyczni przywódcy często nie wywodzą się z robotniczych korzeni tego, co jest uważane za „lud”. Pomyśl: Trump jest samozwańczym miliarderem inwestorem w nieruchomości; Prezydent Brazylii Jair Bolsonaro jest długoletnim kongresmanem i przywódcą wojskowym; Francuska Le Pen jest córką karierowego prawicowego polityka; Filipiński Duterte spędził dziesięciolecia jako burmistrz i prawnik; a indyjski Modi wywodzi się z skromnych początków, ale zajmuje się polityką od ponad 40 lat.

Niezależnie od ich pochodzenia, populistycznych przywódców można rozpoznać po twierdzeniu, że rozumieją „ludzi”, po ich retoryce „my kontra oni” oraz po ich zapewnieniach, że oni sami są odpowiedzią na problemy ludzi. Często mówią też zuchwałą, pospolitą rozmową „o ludziach”, pomimo ich często wysokiego wykształcenia. Przez wielu uważani są za charyzmatycznych .

„Jest w tym prawie sztuka” - mówi Grzymała-Busse.

Ta iluzja „mówienia tak, jak jest” wciąga tych, którzy szukają zmiany lub, jak sugeruje Grzymała-Busse, nie chcą stracić swojego miejsca w społeczeństwie. Ale popularność populistycznego przywódcy nie jest wieczna.

Jak odkrył projekt Stanford, populiści, którzy dojdą do władzy, często są surowiej karani przez wyborców, którzy próbują utrzymać się przy swojej władzy, po prostu dlatego, że nie wypełniają obietnic, które złożyli. Właśnie dlatego populistyczni przywódcy robią to, co robią po objęciu władzy.

Dzieląc ludzi na dobrych i złych, obcinając instytucje społeczne (sądy, media, ustawodawstwo) i osłabiając normy (zdrowa debata, uczciwe wybory, wzajemny szacunek), populiści mogą utrzymać się przy władzy i stać się wszystkim. -potężny. „Rezultatem - piszą autorzy Stanforda - jest stopniowe zsuwanie się w autorytaryzm, a każdy krok uzasadniony jest potrzebą lepszego wykorzenienia„ nielojalnych ”elementów i lepszego służenia„ ludziom ”(czytaj: partyzanckie interesy urzędników). "

Populizm, mówi Grzymała-Busse, nie pomaga ludziom, którym rzekomo służy. W końcu to tylko polityka.

TERAZ TO CIEKAWE

Populizm i populistyczni politycy nie wszyscy są źli - mówi Grzymała-Busse. „Myślę, że populizm w opozycji, populiści, którzy nie wchodzą do rządu, odgrywają niewiarygodnie potężną rolę w pewnego rodzaju wstrząsaniu systemem”, mówi, „a przede wszystkim przypominając istniejącym partiom politycznym i politykom, że nie powinni bądźcie zadowoleni ”.