Jak działa Luwr

Jeśli wieczorem 10 czerwca 2008 r. stałeś przed oświetloną szklaną piramidą, która wystaje z niższych galerii Musée du Louvre 60 stóp (18,3 m) nad chodnikiem, mogłeś złapać nuty popu z lat 80. klasyczny, „Girls on Film”, płynący przez szybę. Gdybyś nadwyrężył się trochę bardziej, usłyszałbyś też, jak około 300 osób dopinguje koncert Duran Duran na żywo w uświęconych salach muzeum .

To była stosunkowo nietypowa noc dla Luwru, muzeum, w którym znajduje się 70 000 dzieł największej sztuki i artefaktów na świecie. Jednak muzeum ponownie podejmuje ryzyko pod przewodnictwem obecnego dyrektora Henri Loyretta. Luwr wyświetla sztukę współczesną, taką jak „Autoportret jako największy robak na świecie” Jana Fabre, zestawiony z olejami z „Ostatniej Wieczerzy” namalowanymi przez mistrzów renesansu. W 2008 roku artysta Cy Twombly stał się jednym z niewielu malarzy (i pierwszym Amerykaninem), który stworzył pracę nad stałym wnętrzem Luwru. Ponadto muzeum stało się prawdziwą franczyzą: Luwr Abu Zabi zostanie otwarty w 2013 roku, a nowe, nowoczesne skrzydło sztuki islamskiej jest budowane na klasycznym dziedzińcu Luwru w Paryżu. No i oczywiście nie zapominajmy o koncercie Duran Duran.

Niektórzy krytycy uważają, że radykalne zmiany Loyrette grają przeciwko reputacji i tożsamości Francji. Inni uważają ruchy za część ewolucji myśli artystycznej. Pod powierzchnią obu argumentów kryje się wspólny punkt: Luwr jest wiodącym symbolem sztuki na świecie, a wybory dokonywane przez jego kuratorów pomagają określić, czym jest sztuka.

W ciągu ostatnich trzech stuleci Luwr stał się sercem francuskiej kultury, miejscem, w którym dyskutowano i podejmowano decyzje o ezoterycznych ideach, takich jak definicja prawdziwego piękna. W muzeum znajdują się jedne z najsłynniejszych i najbardziej cenionych dzieł sztuki na Ziemi. To było miejsce śmierci, kradzieży, rewolucji, zmowy i odkrywania na nowo. Podczas swoich prób Luwr zdołał nawigować nie tylko przez zmiany w świecie sztuki, ale także zmiany geopolityczne.

Zajmuje się również własnymi zmianami: muzeum rozrosło się ze średniowiecznej fortecy do 650.000 stóp kwadratowych (60 387 metrów kwadratowych) powierzchni galerii, zatrudniając ponad 2000 osób i przyjmując 8,5 miliona odwiedzających w 2008 r. [źródła: Brooks , New York Times ].

W tym artykule przyjrzymy się, jak ewoluował Luwr. Na następnej stronie zaczniemy od jego najwcześniejszej historii.

1. Historia Luwru: wczesna historia
2. Historia Luwru: narodziny muzeum
3. Historia Luwru: historia współczesna
4. Luwr: zdobywanie sztuki
5. Słynne dzieła sztuki w Luwrze

Luwr rozpoczął swoją historię jako fort obronny na zachodnim krańcu średniowiecznego Paryża. W 1190 r. kapetyński władca Francji, Philippe Auguste, zlecił budowę fortu według standardów tamtych czasów — wraz z fosą. Jednak w ciągu półtora wieku Luwr nie stał już na obrzeżach miasta; Paryż wyrósł wokół twierdzy i poza nią. Gdy w 1336 r. rozpoczęła się wojna stuletnia między Anglią a Francuzami, wokół miasta zbudowano wał, otaczający Luwr daleko w jego murach.

Wkrótce dawna twierdza zaczęła przyciągać uwagę członków dworu królewskiego. W XIV wieku Luwr wszedł w swoją drugą funkcję – rezydencję królewską. Karol V był pierwszym francuskim monarchą, który zamieszkał w Luwrze, który został odpowiednio przebudowany i rozbudowany, aby nadać mu godność króla. Tradycję utrzymywania Luwru jako rezydencji kontynuował Karol VI, ale po jego śmierci wyszedł z mody i kolejni monarchowie budowali własne pałace w innych częściach regionu.

Luwr stał nieużywany przez 100 lat, aż Franciszek I przywrócił Paryż jako oficjalną siedzibę królestwa. Rozpoczęło to prawie sto lat pracy nad tym, co miało stać się rozległą serią wspaniałych budynków, w tym słynnym Palais des Tuileries [źródło: Luwr ]. Royals zaczęli zatrudniać najlepszych architektów we Francji i innych częściach Europy, aby nadzorować nowe skrzydła i budynki oraz przebudowywać stare. Tradycja ta trwała przez cały czas istnienia Luwru i trwa do dziś, chociaż architekci z całego świata odciskają swoje piętno na muzeum z takim samym szacunkiem, jak ich poprzednicy.

W rękach królów Ludwika XIII i XIV Luwr wszedł prawdopodobnie w swoją najwspanialszą fazę rozwoju jako rezydencja pałacowa francuskich monarchów. Dobudowano okazałe sale i apartamenty, z których część zachowała się do dziś. Jednak po ukończeniu pałacu w Wersalu w 1672 roku królewscy porzucili Luwr na rzecz nowej rezydencji, pozostawiając muzeum niedokończone. Przez stulecie części budynków były pozbawione dachów, wystawione na działanie warunków atmosferycznych. Jednak przed końcem XVII wieku Luwr rozpocznie przejście do swojego ostatniego i ostatniego wcielenia – do domu najwyższych osiągnięć kulturowych.

W połowie XVII wieku Francja stała się świadoma swojego rozwijającego się dziedzictwa kulturowego. W rezultacie kraj ustanowił akademie, które służyły jako organy zarządzające, aby pielęgnować i kierować francuskimi dążeniami artystycznymi. Académie de Peinture et de Sculpture, która rządziła sztukami wizualnymi; Académie Française, oficjalny organ języka francuskiego; a Académie des Inscriptions et Belles-lettres, które pielęgnowały nauki humanistyczne, takie jak historia i filozofia, zostały założone w celu wspierania kultury francuskiej.

Kiedy francuska rodzina królewska opuściła Luwr na rzecz Wersalu, trzy akademie przeniosły się do budynków, ustanawiając Luwr jako siedzibę kultury we Francji. Akademie utworzyły salony - co porównalibyśmy do współczesnych eksponatów - artefaktów kulturowych i dzieł swoich członków. Salony dodały istotny aspekt do tego, co stało się trwałą spuścizną Luwru: dzielenie się sztuką i kulturą z francuską publicznością. Nie były już artystycznymi skarbnicami wyłącznie dla przyjemności monarchy i jego dworu. Wczesne salony przyciągały ogromne tłumy.

The concept of art belonging to all continued to be nurtured by the egalitarian spirit of the French Revolution, which lasted from 1787 to 1799. Under pressure from the Assemblée Nationale, the powerful French National Assembly organized in 1789, Louis XVI agreed to share the Palais des Tuileries and the Louvre with the French people as a "place for gathering together all the monuments of the sciences and arts" [source: The Louvre].

The Assemblée Nationale's mandate was clear: The Louvre's custodians and tenants must assemble a great museum within its walls. The Louvre opened as the French national museum (first as the Musée Français and then the Musée Central des Arts) in 1793, with admission free to all. Following the toppling of the monarchy, there would be a comparatively brief struggle for the museum after Napoleon came to power; he considered it his museum, even renaming it the Musée Napoléon [source: Melikian]. After the emperor's reign ended in exile in 1815, the museum was given its current name, the Musée du Louvre.

This egalitarian sentiment continues. Today, the Louvre admits the public free of charge on the first Sunday of each month and on the anniversary of the French Revolution, July 14. As ever, artists and students are offered free admission every day [source: The Louvre].

The Louvre grew in reputation and fame in the 19th century. Many of the great painters of the Impressionist movement spent time studying and practicing at the Louvre, including Edgar Degas, who was licensed to create copies of the museum's paintings. Leaders of the Impressionist movement grew in popularity elsewhere in Europe, although the Louvre's governors largely ignored them until the 20th century, when the museum began acquiring and accepting donations of Impressionist works.

The pieces by the Impressionists and other movements of the late 19th and early 20th centuries would hang in the Louvre only until 1986, when the Musée d'Orsay opened across the River Seine. The Louvre divided its collection, sending all work created after 1848 to the d'Orsay and maintaining its collections of Renaissance, Hellenic, Egyptian, Asian, and Roman art and antiquities. Eventually these collections would be expanded to include cultural artifacts from indigenous peoples from the Americas and Oceania as well.

The Louvre suffered two major strains during the modern era. In 1871, the Paris Commune, a revived socialist group seeking to protect the rights of workers, revolted and turned its ire against the Palais des Tuileries, which had long served as residence for the monarchy. The palace burned completely, along with its contents.

World War II posed another challenge to the museum's directors. As the Nazi armies invaded Paris, the Louvre was emptied of its contents, except for the heaviest pieces. The Louvre's collections were secretly distributed among wealthy French citizens, who hid pieces in their châteaux around the country. Eventually, the Louvre reopened under Nazi occupation. It served as a clearing center for art looted by the Nazis, called the Louvre sequestration, both from conquered territories and from the collections of Jews and other groups executed by the Nazi war machine [source: The Louvre].

The Louvre closed from 1945 to 1947 following the liberation of France. Once again, it entered a period of revitalization. In 1989, the glass pyramid entrance designed by Chinese-American architect I.M. Pei opened to the public. It has become a symbol of the modern Louvre, but trails back to the origins of the building. During excavation for the project, the moat and a keep from the first medieval incarnation of the building was uncovered and is preserved for display for visitors today.

When the monarchy's power began to dissolve, the royal art collections were nationalized. The earliest acquisitions of the Louvre came from the monarch's own collections.

François I in particular was an ardent admirer of art and, though unbeknownst to him at the time, would serve as its first great acquisitionist. The king's taste for art, combined with the wealth of the royal treasury, generated a collection so extensive that it wasn't fully cataloged until 1996 [source: Joost-Gaugier]. Francis I collected works by Raphael, Titian, Leonardo da Vinci and other contemporary Renaissance artists. In some cases, as with Michelangelo's statue, "The Slave," the king received the piece from the artist himself. Once the royal collection was secured, two more avenues of acquisition opened up: traditional purchases and war profits.

Napoleon Bonaparte contributed many of the acquisitions of the Louvre. Napoleon's conquests elsewhere in Europe -- Italy in particular -- would yield troves of artwork as spoils of war. Under the direction of Dominique Vivant Denon, the Louvre's collections expanded tremendously. In many cases, Denon traveled to regions newly conquered by Napoleon's armies to select the art that would be removed. Within many of the treaties signed by nations like Germany, Austria and Spain, which had submitted to Napoleon's rule, were lines giving full control over artwork to the French [source: Brooks]. These works would find their home in the Louvre.

Napoleon paid for at least one collection: The Borghese Collection, consisting of 695 pieces from Greek and Roman antiquity, cost France 12 million francs, but yielded an enormous expansion of additional art for the museum [source: Melikian].

Plunder also expanded the Louvre's collections. As the field of Egyptology grew, the Louvre dispatched archaeologists to the country to conduct digs and bring antiquities back to the museum. The Louvre -- along with just about every other museum operating at the time -- removed thousands of artifacts that lay buried beneath the sands of Egypt for millennia. Egypt has recently demanded the return of its national treasures from museums around the world. In 2009, the Louvre returned four mosaics the Egyptian government requested. It has also returned much of the thousands of pieces of Holocaust art -- pieces looted by the Nazis that France was accused of holding in the late 1990s [source: Doborzynski].

The Louvre's collections are also enriched by donated pieces from private collectors and their heirs; the Louvre's Curator Committee decides whether to accept the pieces. The museum also maintains an acquisition budget of 20 percent of the annual revenue from its admission fees. In 2009 that amounted to a reserve of about 7.9 million euros ($10.6 million) for new works [source: New York Times].

Without question, the most famous work of art stored in the Louvre is Leonardo da Vinci's Mona Lisa . Also known as La Joconda, it's long been the most popular work at the museum. The Mona Lisa receives mail at its own box at the Louvre, and the painting has become a symbol of national pride and heartache. In 1910, a man whose fiancée had jilted him shot himself in front of the painting [source: Garnier]. The following year, a custodian at the museum stole the painting, leading to an international outpouring of grief at the loss -- and anger at the Louvre's directors for not protecting it more carefully. The Mona Lisa has also been the target of anger: Several visitors to the painting have thrown acid and stones at the image and sprayed red paint on it.

The Venus de Milo , the 2nd-century B.C. Greek statue of Aphrodite now famously missing her arms, isn't far behind the Mona Lisa in fame. The statue was found on the island of Melos in 1820 by a farmer and two French naval officers among the buried ruins of an ancient amphitheater. The statue quickly made her way to France and into the Louvre, where it remains as a centerpiece of the museum today.

Inny posąg , odnaleziony 60 lat po Wenus z Milo, został odkryty w latach 1950, które muzeum uważa za „niezliczone” eksponaty na wyspie Samotraka . uważa się, że została zniszczona przez trzęsienie ziemi w ciągu tysiącleci po jej stworzeniu około 190 pne [źródło: Luwr ]. Pierwotnie posąg stał na szczycie wzgórza z widokiem na Morze Egejskie, zanim został przeniesiony do Luwru, gdzie został odrestaurowany. W 1950 roku odkryto prawe ramię posągu, prowadząc do ostatniej fazy renowacji.

Jeszcze dalej w starożytności jest Kodeks Hammurabiego . Ten siedmiometrowy (2 metry) monolit bazaltowy zwieńczony jest rozpoznawalną płaskorzeźbą króla Hammurabiego, władcy Babilonu w XVIII wieku p.n.e. oraz boga Szamasza, z którym król konsultuje się. Filar został odkopany w 1901 roku i służy jako podstawa dla myśli prawnej oko za oko.

Jest tu oczywiście zbyt wiele godnych uwagi dzieł sztuki, aby je wymienić, od Eugène'a Delacroix Wolność wiodąca lud do ludu , po Tratwę Meduzy Teodora Gericaulta . Musisz sam zobaczyć sztukę w Luwrze, aby w pełni docenić wartość muzeum jako siedziby świata sztuki.

Powiązane artykuły