Logiczny kontra twórczy mit półkul mózgowych ma duże kłopoty. Asymetryczne układy nerwowe występują w wielu organizmach, u których lewa półkula podobna do księgowego oraz kreatywna i emocjonalna prawa półkula nie mają większego sensu, w tym robaki z zaledwie 302 komórkami „mózgowymi”. Uszkodzenie prawej półkuli może mieć również druzgocący wpływ na logikę i rozumowanie ludzi, podobno dział lewej półkuli. A co z uszkodzeniem lewej półkuli? Jakie efekty są najczęściej obserwowane i czy odzwierciedlają mit logiczny czy kreatywny? Po raz kolejny mit przeżywa ciężkie chwile, a inny mit czeka za kulisami, aby zająć jego miejsce.

Chociaż najpierw przyjrzeliśmy się prawej półkuli, gdyby współczesna historia idei dotyczących półkul mózgowych zaczynała się od jednej z dwóch, prawdopodobnie byłaby to lewa półkula. Dobrym punktem wyjścia dla tej historii jest XIX wiek, kiedy toczyła się bitwa idei między ludźmi, którzy twierdzili, że mózg jest symetryczny, a tymi, którzy twierdzili, że jest asymetryczny. W świadectwie elastyczności ludzkiego rozumowania oba obozy wykorzystały swoje argumenty do promowania idei, że ludzie są w zasadzie doskonali, a przynajmniej tak blisko doskonałości, że to prawie to samo. Przekonany ogólną symetrią ciał i własną intuicją, symetryczny tłum argumentował, że symetria wskazuje na dobre rzeczy, takie jak zdrowie, a nawet jest ogólną zasadą porządkującą przyrodę. Ponieważ nasz mózg jest tak idealnie symetryczny, odważnie zakładali z niewielkimi lub żadnymi dowodami, że musimy być wyjątkowo niesamowici. Po drugiej stronie podziału asymetria zespołu wskazywała na coraz więcej dowodów na powszechne asymetrie w mózgach ludzi i innych zwierząt, argumentując, że tak naprawdę jesteśmynajbardziej asymetryczny ze wszystkich. Ponieważ ludzie są oczywiście tak niesamowici, naturalnie rozumowali, asymetria musi być właściwie dobrą rzeczą, a może nawet czyni nas tak wyjątkowymi! To walczące słowa. Możesz sobie wyobrazić mroźne rozmowy przy dystrybutorze wody.

W tym kontekście po raz pierwszy w XIX wieku pojawiły się przekonujące dowody na to, że uszkodzenie lewej półkuli może mieć poważny wpływ na zdolność ludzi do tworzenia i rozumienia języka. Dwiema głównymi postaciami tej historii byli francuski neurochirurg Pierre Broca (1824-1880) i niemiecki neurolog (lekarz leczący ludzi z uszkodzeniami mózgu i innych uszkodzeń układu nerwowego) Carl Wernicke (1848-1905). Ich odkrycia wskazują na niezwykłą specyficzność w obszarach mózgu, które wspierają zdolności tworzenia i rozumienia języka, jak widać na powyższym rysunku. Było to w czasach, gdy prawa do nazewnictwa były dostępne dla każdego, kto dokonał odkryć dotyczących regionów mózgu i ich funkcji ( inne narządy ciała przeszły podobną rzecz, podając nam moje ulubione przykłady części ciała o zabawnych nazwach: Zonule Zinna , tuż za nim Kanał Schlemma i Zwieracz Oddiego). Dwa obszary mózgu nazwane teraz na cześć Broki i Wernickego były związane z różnymi aspektami języka: wytwarzaniem języka w obszarze Broki i rozumieniem języka w obszarze Wernickego. Opierało się to na dowodach, że ludzie, którzy nie byli w stanie wytworzyć języka, ale nadal mogli go rozumieć, mieli uszkodzenie w obszarze Broki, podczas gdy ludzie, którzy mogli mówić, ale nie mogli zrozumieć języka mówionego innych, mieli uszkodzenia w obszarze Wernickego. Kluczową kwestią dla naszych celów jest to, że zaburzenia językowe były zwykle obserwowane, gdy uszkodzenie to występowało w lewej półkuli, ale nie wtedy, gdy występowało w prawej półkuli.

Od tego czasu naukowcy zebrali różne dowody na poparcie idei uprzedzeń językowych na lewej półkuli. Jedna linia dowodów sugeruje, że dominacja lewej półkuli dla języka może mieć głębokie korzenie ewolucyjne. Jest to oparte na dowodach na dominację lewej półkuli w zakresie wokalizacji u naszych kuzynów naczelnych (np. szympansów, goryli, orangutanów i niektórych małp), ssaków innych niż naczelne (np. koni) i niektórych ptaków. Kiedy przyjrzymy się mózgom naszych kuzynów naczelnych, wykazują one również podobne wzorce organizacji w regionach lewej półkuli, które są zaangażowane w język u ludzi. Chociaż wokalizacje u zwierząt innych niż ludzie mogą być same w sobie piękne i złożone, daleko im do złożoności ludzkiego języka. Nadal, Naukowcy są skłonni spekulować, że ogólna lewicowa dominacja wokalizacji wśród niektórych zwierząt, szczególnie wśród naszych kuzynów naczelnych, może być ewolucyjnym poprzednikiem języka u ludzi. Wyniki te mają również fascynujący związek z ręcznością, co pomogło przekształcić te odkrycia w nową teorię półkul mózgowych. Krótko wspomnieliśmyostatni raz , kiedy dwie połówki mózgu kontrolują przeciwne strony ciała. Interesującym zjawiskiem, które dzielimy z wieloma naszymi zwierzęcymi kuzynami, jest to, że mamy tendencję do używania jednej strony ciała zamiast drugiej. U ludzi dominacja prawej ręki/prawego ciała jest normą, co oznacza, że ​​ludzie mają silną tendencję do używania strony ciała kontrolowanej przez centrum językowe mózgu: lewą półkulę. Badacze zastanawiali się, czy to naprawdę mógł być zbieg okoliczności? Z pewnością nie, to musi być dowód działania ręki natury! Nowy mit praktycznie napisał się sam: lewa półkula jest naszą dominującą półkulą, która jest głównym siedliskiem języka i działania, podczas gdy prawa półkula jest półkulą podporządkowaną lub mniejszą i specjalizuje się w prostych, niewerbalnych rzeczach, takich jak identyfikacja obiektów.

Z punktu widzenia mitu logicznego kontra kreatywnego nie ma przekonującego powodu, aby utożsamiać język z lewą lub prawą półkulą. Język byłby odpowiedni dla funkcji obu, choć potencjalnie na różne sposoby. Widoczna dominacja lewej półkuli w zakresie języka to kolejny gwóźdź do trumny dla mitu logicznego i kreatywnego. Jednak przekonamy się następnym razem, że nie jest to takie proste. Na przykład możesz zapytać, co z lewicowcami?! O tym i nie tylko dowiemy się w przyszłym tygodniu. W międzyczasie przeczytaj poniżej krótką historię frenologii, jej związek z odkryciami Broki i Wernickego oraz sposób, w jaki nadal kształtuje nasze dzisiejsze rozumienie mózgu!

Bonus: Jak odkrycia Broca i Wernicke uratowały frenologię i ukształtowały historię badań nad mózgiem

Uszkodzenia mózgu u pacjentów Broki i Wernickego wskazywały na wyraźne rozróżnienie obszarów mózgu, które pełnią funkcje związane z językiem. Obszar Broki wydaje się wspierać produkcję języka, a obszar Wernickego wydaje się wspierać rozumienie języka. Ten typ odkrycia jest znany jako podwójna dysocjacja, w której jeden region mózgu obsługuje funkcję A, ale nie B, a drugi obszar mózgu obsługuje funkcję B, ale nie A. Jako zabawny przypadek historyczny, tego typu odkrycie tchnęło nowe życie w niesławna dyscyplina frenologii. Historia frenologii jest trochę dziwna. W dzisiejszych czasach jest to odrzucane jako pseudonauka. Co ciekawe, idee frenologii zostały również odrzucone przez badaczy i lekarzy, kiedy została zaproponowana przez niemieckiego neuroanatoma Franza Josepha Galla (1758–1828).

Frenologia ostatecznie ponownie zanikła z powodu braku dowodów potwierdzających. Przezabawnie specyficzne i abstrakcyjne funkcje, które ludzie wymyślili dla różnych regionów mózgu, jak widać na powyższym przykładzie, również nadają mu silny zapach całkowitego zmyślenia. Niemniej jednak podstawowa idea frenologii – że możemy zlokalizować bardzo specyficzne funkcje w określonych obszarach mózgu i zbudować funkcjonalną mapę procesów mózgowych – faktycznie pozostaje dominującym poglądem do dziś. Wbrew wszelkim przeciwnościom frenologia przegrała bitwę, ale mimo to w pewnym sensie wygrała wojnę. Podejście to osiągnęło swój szczyt w XX wieku pod nazwą modułowości, ale w ostatnich latach było krytykowane jako „neurofrenologia”. Jest to wciąż gorący temat, ale badacze stopniowo skłaniają się ku poglądowi, który obejmuje trzy zasady: (1) regiony mózgu mogą pełnić wiele funkcji, (2) uczestniczą w sieciach regionów mózgu, w których pełnią zarówno funkcje indywidualne, jak i zbiorowe, oraz (3) ta sama funkcja może być wykonywana przez różne regiony mózgu i sieci w różnych warunkach. Dziękuje za przeczytanie!