W 2006 roku, ku zdziwieniu wielu osób nienaukowych, a także niektórych astronomów, Międzynarodowa Unia Astronomiczna postanowiła zdegradować Plutona z jego statusu pełnoprawnej planety w naszym Układzie Słonecznym. Zamiast tego IAU zdecydowało, że to, co było uważane za najbardziej odległą z dziewięciu planet, w rzeczywistości należało do nowej kategorii planet karłowatych , kategorii obejmującej również Ceres , największy obiekt w pasie asteroid między Marsem a Jowiszem.
Rozumowanie, jak wyjaśniono w rezolucji B6 IAU , było takie, że Pluton miał tylko dwie z trzech cech planety, o których zdecydowała IAU - że znajduje się na orbicie wokół Słońca , że ma wystarczającą masę, aby jego grawitacja własna mogła przezwyciężyć siły sztywnego ciała i nadać mu prawie kulisty kształt oraz że oczyścił otoczenie wokół swojej orbity z innych obiektów, co oznacza, że zderzył się, przechwycił lub odepchnął mniejsze obiekty w pobliżu. Pluton oblał ostatni test IAU, ponieważ dzieli swoją orbitę z tysiącami mniejszych lodowych obiektów w Pasie Kuipera , regionie oddalonym od Słońca o 2,5 do 4,5 miliarda mil (4,5 do 7,4 miliarda kilometrów).
Decyzja IAU, za którą głosował bardzo mały procent światowych astronomów i planetologów, była kontrowersyjna. Po debacie między naukowcami sponsorowanymi przez Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics w 2014 roku, większość osób niebędących ekspertami głosowała za prostszą definicją planety - w zasadzie, że musi być kulista i orbitować wokół gwiazdy lub pozostałości po jednej - który obejmował Plutona, zgodnie z artykułem na stronie internetowej centrum.
A teraz twierdzenie może dobrze rozgorzeć ponownie, dzięki papierze preprinted online w lutym 2019 r numerze czasopisma naukowego Icarus, autorstwa University of Central Florida planetarny fizyk Philip Metzger , Planetary Science Institute reżyser Mark Sykes , planetarny naukowiec Alan Stern , który kierował misją sondy kosmicznej NASA New Horizons do Plutona i Pasu Kuipera, oraz planetarny geomorfolog z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa, Kirby Runyon . Przeanalizowali ponad dwa stulecia badań opublikowanych przez naukowców i stwierdzili, że z wyjątkiem artykułu opublikowanego w 1802 roku przez brytyjskiego astronoma Sir Williama Herschelanikt nie mówił o niedzieleniu orbity jako kryterium odróżnienia planet od asteroid. Wręcz przeciwnie, naukowcy odkryli, że naukowcy rutynowo opisywali asteroidy jako planety aż do lat pięćdziesiątych XX wieku, „na podstawie nowych danych pokazujących geofizyczne różnice między asteroidami a dużymi, zaokrąglonymi grawitacyjnie planetami”.
„Dlatego dochodzimy do wniosku, że argument wysunięty podczas kontrowersji nad definicją planet IAU, że obiekty z Pasem Kuipera wielkości planety powinny być klasyfikowane jako nie-planety, ponieważ mają wspólne orbity, jest arbitralny i nie opiera się na historycznym precedensie” - napisali.
„Gdybyś miał wyekstrahować definicję planety” na podstawie tego, jak jest używana w literaturze naukowej, brzmiałoby to mniej więcej tak: „Planety są obiektami, które są wystarczająco duże, aby były okrągłe” - bez uwzględnienia tego, gdzie się znajdują lub co krążą - wyjaśnia Sykes w e-mailu.
Degradacja w dużej mierze lekceważona przez naukowców
Degradacja Plutona przez IAU została w dużej mierze zlekceważona przez planetologów, zauważa Metzger w e-mailu. „W nauce klasyfikujemy obiekty w sposób przydatny z naukowego punktu widzenia” - mówi. „Definicja, która mówi, że Pluton nie jest planetą, nie jest przydatna, ponieważ naukowcy nie używają go w swoich publikacjach, ale definicja, która istnieje od czasów Galileusza, ta, której używa większość planetologów, jest bardzo przydatna i używamy to w naszych publikacjach przez cały czas. Ta definicja z Galileusza mówi, że planeta jest geologicznie złożonym ciałem, takim jak Ziemia. Pluton jest z całą pewnością geologicznie złożonym ciałem, w pełni godnym określenia „planeta”, jak używali Galileusz i planetolodzy słowo z ostatnich 500 lat ”.
Co więcej, argumentuje Metzger, definicja planety przez IAU w rzeczywistości była krokiem wstecz, w kierunku przednaukowego spojrzenia na naturę. „Ludzie myśleli, że planety to niewielka liczba bogów rządzących na ich orbitach” - wyjaśnia. "Następnie naukowcy odkryli, że Układ Słoneczny jest brudny, że nie wszystkie planety krążą wokół Słońca i że kopią się nawzajem i dzielą orbity z innymi obiektami. Definicja IAU próbuje podkreślić organizację Układu Słonecznego, mówiąc, że planety są mała liczba obiektów, które rządzą na swoich orbitach. Przekazuje błędny pogląd, że organizacja jest centralną prawdą o układach słonecznych. W rzeczywistości, aby planeta oczyściła swoją orbitę, proces ten jest przypadkowy, niekompletny i często tymczasowy. "
Porzucenie definicji IAU nie przywróci Plutona jako planety. Doprowadziłoby to do włączenia innych obiektów - takich jak 2003 UB313, znany również jako Eris, obiekt Pasa Kuipera o 25 procent większy niż Pluton odkryty przez astronoma z California Institute of Technology Mike'a Browna - również.
„Problem z definicją z 2006 roku polega na tym, że ludzie stracili zainteresowanie odkrywaniem planet” - mówi Metzger. „Bardzo niewiele osób zdaje sobie sprawę, że w naszym Układzie Słonecznym jest ponad 150 planet. Ludzie myślą, że są po prostu śmieciami jak asteroidy, więc nie są one ważne. W rezultacie emocje nie są nauczane w klasie, a opinia publiczna nie zwraca na to uwagi. Ale w rzeczywistości są to niesamowite planety, takie jak Pluton i Charon, a jest ich ponad 150! ”
Jest wiele ciekawych rzeczy w Plutonie, który Metzger opisał jako drugą najbardziej złożoną planetę po Ziemi w Układzie Słonecznym. "Pluton ma lodowce spływające z gór. Ma wielowarstwową atmosferę z cyklami klimatycznymi" - powiedział Runyon. "Ma góry tak duże jak Góry Skaliste i są one obecnie budowane. Ma starożytne jezioro lodowe z linią brzegową w kolorze paleo. Ma w lodzie doły sublimacyjne o fantastycznych wzorach, które sugerują, że pod lodem zachodzi konwekcja." Na jego powierzchni znajdują się cząsteczki organiczne. Istnieją dowody na istnienie podziemnego oceanu. Musi istnieć źródło ciepła, które utrzymywałoby ten ocean w stanie ciekłym. Istnieje nawet możliwość, że w tym oceanie może istnieć życie ”.
W e-mailu współautor Runyon mówi, że na podstawie przelotu New Horizons w 2015 roku wciąż jest wiele do nauczenia się o Plutonie, po części dlatego, że większość południowej półkuli planety była wówczas spowita zimowymi ciemnościami i innymi regionami. były w niskiej rozdzielczości. „Nie wiemy również, czy Pluton miał lub ma podpowierzchniowy ciekły ocean. Poszukiwanie pola magnetycznego, być może wywołanego przez słabe pole magnetyczne Słońca w tej odległości, mogłoby odpowiedzieć na to pytanie, ale musielibyśmy latać magnetometrem na następny statek kosmiczny, który odwiedzi Plutona - mówi.
Poza tym nie wiadomo, czy cechy Plutona są niezwykłe, czy reprezentatywne dla innych małych planet. "Na przykład, czy większość planet z Pasa Kuipera jest prosta i zawiera tylko kratery i pęknięcia, jak księżyce Urana lub Charona?" Pyta Runyon. „A może są to planety dynamiczne z konwekcyjnymi lodowcami, osadzaniem fotolizy, geologią napędzaną sublimacją, śniegiem, dolinami lodowcowymi i rzecznymi, złożoną tektoniką (niekoniecznie płytową) itd.? Triton, jak sądzimy, był kiedyś planetą Pasa Kuipera i jest obecnie planetą satelitarną krążącą wokół Neptuna. Posiada również bogatą i zróżnicowaną aktywną geologię, np. gejzery, ale o innym charakterze niż Pluton. "
Ale Metzger nie ma nadziei, że IAU ponownie rozważy swoją decyzję, „ponieważ wielu jej członków upierało się wobec niej. Dlatego nie powinniśmy głosować w nauce. Głosowanie stwarza błędy. Klasyfikacja taksonomiczna jest częścią nauki , więc nie powinniśmy dopuścić do pojawienia się uprzedzeń. Dlatego głosowanie nad definicją planety było błędem. To nigdy nie powinno się wydarzyć ”.
Teraz to jest interesujące
Ze względu na rozmiar orbity Plutona wokół Słońca, według NASA rok na Plutonie trwa odpowiednik 90 530 ziemskich dni, czyli prawie dwa i pół wieku na naszej planecie .
Pierwotnie opublikowano: 16 października 2018 r
