Laing, RD (1927-1989) był szkockim psychiatrą, którego praca koncentrowała się na schizofrenii i jej przyczynach. Zaproponował kontrowersyjną teorię, że choroba psychiczna, a zwłaszcza schizofrenia, jest obroną przed sztywnymi, a nawet „szalonymi” strukturami „normalnego” społeczeństwa. W latach sześćdziesiątych, kiedy jego wizja egzystencjalna była najbardziej popularna, był postrzegany jako coś w rodzaju szamanistycznego przewodnika po jaźni.
Ronald David Laing urodził się w klasie robotniczej w Glasgow w Szkocji. W liceum koncentrował się na grece i łacinie oraz czytał klasykę filozoficzną i literacką w ich oryginalnych językach. W bibliotece publicznej czytał filozofię, psychologię i teologię. Następnie studiował psychiatrię i medycynę na Uniwersytecie w Glasgow i uzyskał tytuł doktora medycyny w 1951 roku. Po roku pracy jako psychiatra poborowy w brytyjskiej armii, Laing powrócił na Uniwersytet Glasgow jako profesor psychiatrii. Następnie przeniósł się do Londynu na szkolenie na analityka, założył tam prywatną praktykę i zaczął prowadzić badania.
Laing sprzeciwiał się ogólnemu traktowaniu pacjentów psychiatrycznych w standardowej praktyce psychiatrii i nie uważał hospitalizacji czy terapii szokowej za właściwą formę leczenia. W podobnym duchu nie traktował schizofrenii ściśle jako schorzenia wymagającego „naprawy”. Uważał to raczej za odpowiedź na rzeczywistość nie do utrzymania. Zaproponował, by społeczeństwo, zachęcając do konformizmu, czyniło jednostki bezsilnymi w wyrażaniu ich prawdziwej tożsamości, i utrzymywał, że ucieczka jednostki przez szaleństwo często skutkuje później jasnością i pełnią osobowości. W jego słowach „załamanie może być przełomem”.
Laing opublikował kilka książek o swoich badaniach nad przyczynami schizofrenii. W swoich późniejszych pismach nieco zmodyfikował swoje wcześniejsze, bardziej kontrowersyjne teorie.
