Ames, Adelbert, Jr. (1880-1955) był fizjologiem wizualnym, który studiował optykę i percepcję. Zidentyfikował dysfunkcję obrazu siatkówkowego. Stworzył również ponad 24 wizualne iluzje znane jako „demonstracje Amesa w percepcji”.
Ames opracował serię laboratoryjnych iluzji mających na celu zniekształcenie perspektywy. Na przykład w jednej iluzji ludzie wydają się rosnąć wyżsi lub niżsi, gdy przechodzą z jednego rogu pokoju do drugiego. Ames wierzył, że ludzie polegają na doświadczeniu i oczekiwaniu, aby zrozumieć to, co widzą. Nazywa się to podejściem transakcyjnym.
Ames był synem generała Adelberta Amesa, bohatera wojny secesyjnej (1861-1865), który służył jako senator i gubernator stanu Mississippi, oraz Blanche Butler. Po ukończeniu Harvard Law School w 1906 roku Ames przyjął stanowisko w bostońskiej firmie prawniczej. Ale w 1910 opuścił firmę, aby zarabiać na życie jako profesjonalny artysta. Niedługo potem Ames rozpoczął współpracę ze swoją siostrą Blanche, również artystką, nad opracowaniem systemu notacji kolorów, który obejmował 3300 kolorów o różnych odcieniach, wartościach i intensywnościach. Ames coraz bardziej interesował się percepcją i od 1913 do 1917 studiował fizjologię optyczną na Clark University.
Podczas I wojny światowej (1914-1918) Ames służył jako kapitan w US Army Signal Corps. Po zakończeniu walk przeniósł się do New Hampshire, aby kontynuować badania optyczne w Dartmouth College w Hanowerze. W latach 1921-1923 opublikował cztery główne artykuły. Pierwsza praca zawierała przegląd systemów notacji barw, druga i trzecia wyjaśniały system soczewek refrakcyjnych oka, a czwarta badała związek między sztuką a fizjologią optyczną.
W 1928 roku Ames odkrył aniseikonię, dysfunkcję wzroku, w której mózg nie jest w stanie połączyć obrazów rentinalnych z obu oczu. Soczewki wynalezione przez Amesa, aby skorygować ten stan, pobudziły rozwój Dartmouth Eye Institute, w którym pełnił funkcję dyrektora w latach 30. XX wieku.
