Z wielkimi fanfarami Barbados oficjalnie stał się republiką, ustanawiając Dame Sandrę Mason jako pierwszego prezydenta narodu wyspiarskiego 30 listopada 2021 r. Książę Karol, jako przedstawiciel królowej Elżbiety II , był obecny, wydając królewską pieczęć aprobaty. Barbados uzyskał niepodległość w 1966 roku, chociaż nowy naród utrzymywał więzi ze swoimi byłymi władcami, utrzymując Elżbietę II jako symboliczną głowę państwa.
Dla wielu Bajanów (mieszkańców Barbadosu) przejście do republikanizmu jest ważną próbą państwa, by, słowami działacza młodzieżowego i założyciela Stowarzyszenia Muzułmańskiego Barbadosu , Firhaany Bulbania, zrzucić „pętami mentalnymi, które wciąż trwają w nasze nastawienie”.
Przodkowie większości Bajanów żyli w dosłownych łańcuchach. Pierwsi angielscy kolonizatorzy przybyli na Barbados w 1625 roku i od lat 30. XVII wieku zaczęli sprowadzać ogromną liczbę zniewolonych Afrykanów do pracy na plantacjach cukru na wyspie . Ich walka o zerwanie więzi kolonialnych z Brytyjczykami trwa od prawie 400 lat.
Bunt Bussy
Ruch niepodległościowy Bajan ma swoje korzenie w buncie Bussy, zniewolonej rewolcie, która miała miejsce w 1816 roku. Rebelia ta wybuchła 14 kwietnia, w Poniedziałek Wielkanocny, kiedy zniewolony kierowca imieniem Bussa poprowadził armię powstańców przeciwko brytyjskiej kolonialnej milicji i garnizonowi, paląc pola trzciny i niszczenie mienia przez prawie dwa tygodnie, zanim gubernator kolonialny, James Leith, zdołał przywrócić porządek.
Zanim walki wygasły, żołnierze Bussy zniszczyli ponad jedną piątą pól trzciny cukrowej na wyspie i spowodowali ponad 170 000 funtów szkód materialnych , około 13 milionów dolarów przy dzisiejszej sile nabywczej.
Ale im się nie udało. Zajęło to kolejne 150 lat, a usunięcie monarchii nastąpiło dopiero w tym roku.
Dostojne wydarzenia z 30 listopada 2021 r. były kulminacją ruchu, który rozpoczął się jako brutalna rewolta przeciwko przedstawicielom reżimu politycznego i gospodarki opartej na zniewoleniu.
Niewiele wiadomo o Bussie poza tym, że w zeznaniach ocalałych został nazwany dowódcą wojskowym powstania 1816 r. i że podobno zginął podczas walk . Kierowca o imieniu Bussa został wówczas zniewolony na Plantacji Bayleya na południowo-wschodnim Barbadosie . „Kierowca” został wybrany spośród zniewolonych i działał zasadniczo jako nadzorca. W związku z tym Bussa miał dostęp do niezliczonych zniewolonych mężczyzn i kobiet na okolicznych plantacjach.
Większość informacji o Rebelii Bussy pochodzi z zeznań ocalałych rebeliantów , raportów z Biura Kolonialnego oraz ze wspomnień protestanckich misjonarzy przebywających wówczas na Barbadosie . Źródła te szczegółowo opisują znaną historię zniewolonych żądań emancypacji, a także buntu inspirowanego pogłoskami o rewolucji haitańskiej z 1791 roku.
Flaga przetrwania
Bussa zorganizował swoich rebeliantów z imponującym stopniem militaryzacji, w tym używając flag bojowych do koordynowania ataków. Podczas plądrowania zniewolonych domostw żołnierze cesarscy znaleźli liczne sztandary i sztandary . Edward Codd, dowódca garnizonu na wyspie, przypomniał nawet jeden, który przedstawiał „niegrzeczny rysunek, który służył do rozpalenia namiętności, przedstawiając związek Czarnego Mężczyzny z Białą Kobietą”. Jednak wiele z historii Bussy jest opowiedziane w innej fladze, która przetrwała bunt w 1816 roku.
Jedyny zachowany przykład którejkolwiek z tych flag, wykonany przez zniewolonego buntownika o imieniu Johnny Cooper , daje pełne wyjaśnienie postaw Czarnych wobec emancypacji, działań zniewolonych Afrykanów, które byli gotowi podjąć, aby zapewnić im wolność, a co najważniejsze, czego oczekiwali, że wolność wyglądania.
Na przykład buntownicy Bussy wierzyli , że cieszą się królewską i boską aprobatą . Flaga uwidacznia to, przedstawiając króla Jerzego III wymachującego sztandarem ogłaszającym „Królewskie przedsięwzięcie i na zawsze”, zdanie, które mogłoby zostać zinterpretowane jako wsparcie dla rebeliantów.
Za królem Britannia siedzi na brytyjskim lwie, komentując, że „zawsze jest szczęśliwa, mogąc prowadzić takich synów jak starania”. Zniewoleni rewolucjoniści podobnie wierzyli, że „BÓG zawsze ratuje wysiłki”. Buntownicy Bussy widocznie wierzyli, że monarchia brytyjska zrozumiała i sympatyzowała z ich losem.
Obecność czarnej kobiety na fladze obok muszkietów i toporków pokazuje, że walka z niewolnictwem była zarówno brutalna, jak i powszechna. Przedstawiona kobieta jest prawdopodobnie podobizną uczonej, zniewolonej służącej o imieniu Niania Grigg . Grigg odegrał kluczową rolę w planowaniu buntu Bussy i otrzymał zadanie kradzieży gazet z dużego domu na plantacji i czytania ich Bussie i jego porucznikom.
Ale najbardziej uderzające jest to, że ta flaga pokazuje, jak buntownicy Bussy spodziewali się, że ich emancypacja będzie wyglądać. Czarny człowiek pośrodku sztandaru ma większą koronę niż Jerzy III. Jest to prawdopodobnie obraz wolnego czarnoskórego o imieniu Washington Francklin, którego rebelianci wybrali jako postemancypacyjnego przywódcę Barbadosu .
Jest to dodatkowo podkreślone przez statek Royal Navy opuszczający scenę na wschód, z powrotem do Wielkiej Brytanii. Innymi słowy, Bussa i jego zwolennicy oczekiwali, że emancypacja nadejdzie z całkowitą niezależnością od imperialnych rządów i błogosławieństwem brytyjskiego monarchy.
Ta flaga wyjaśnia, że w 1816 r. Bajans pochodzenia afrykańskiego mieli nadzieję na to, co ostatecznie spełniło się 30 listopada 2021 r.
Dokąd monarchia?
Od czasu uzyskania niepodległości od Wielkiej Brytanii w 1966 r. Bajanowie zmagali się z kwestią swojej królewskiej, odległej głowy państwa.
W 1979 r. rząd Bajana opublikował raport Komisji Rewizyjnej Konstytucji Coxa, który stwierdził, że monarchia konstytucyjna pozostaje preferowaną formą rządów .
Kolejne rządy badały możliwość republikanizmu w 2008 i 2015 roku . Jednak z tych badań nic nie wyszło. To globalne rozrachunki z instytucjonalnym rasizmem od lata 2020 roku zainspirowały tę zmianę konstytucyjną .
Spójna i rewolucyjna wizja Bussy dla Bajanów pochodzenia afrykańskiego sprzed ponad 200 lat służy jako lekcja wytrwałości dla walczących o swoje prawa. Jest to również potężne przypomnienie wielowiekowej historii zmagań Czarnych z instytucjonalną supremacją białych i sposobów, w jakie nadal rezonują.
Lewis Eliot jest adiunktem historii na Uniwersytecie Oklahomy.
Ten artykuł został ponownie opublikowany z The Conversation na licencji Creative Commons. Oryginalny artykuł znajdziesz tutaj.
