Varmus, Harold Eliot (1939-) jest amerykańskim lekarzem i badaczem raka, który w 1989 r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny ze swoim kolegą J. Michaelem Bishopem. Odkryli, że normalne geny regulujące wzrost mogą mutować i powodować wzrost rakowy.
Varmus urodził się w Oceanside w stanie Nowy Jork, ukończył Amherst College z tytułem licencjata w 1961 roku. Uzyskał tytuł magistra na Uniwersytecie Harvarda w 1962 roku, a stopień naukowy na Uniwersytecie Columbia w 1966 roku. Od 1968 do 1970 roku był lekarzem klinicznym współpracownik w National Institutes of Health (NIH) w Bethesda, Maryland. W 1971 Varmus rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco (UCSF), aw 1974 rozpoczął pracę na wydziale. Został profesorem zwyczajnym mikrobiologii, biochemii i biofizyki w 1979 roku.
W połowie lat siedemdziesiątych Varmus i Bishop badali strukturę genetyczną komórek rakowych. Zbadali mięsaka Rousa, wirusa, który powodował nowotwory u kurcząt poprzez przyłączanie się do normalnego genu podczas duplikacji w komórce, i odkryli, że rakotwórczy gen wirusa, zwany onkogenem, jest w rzeczywistości zmodyfikowaną kopią normalnego genu. zwany protoonkogenem. Ich badania okazały się cenne w identyfikacji dodatkowych protoonkogenów, które mogą stać się niebezpieczne, oraz w ustaleniu, że czynniki inne niż wirusy, takie jak toksyczne chemikalia i promieniowanie, mogą wywołać takie zmiany.
Od końca lat siedemdziesiątych do początku lat dziewięćdziesiątych Varmus badał zachowanie retrowirusów, takich jak HIV, który powoduje AIDS, oraz wirusa zapalenia wątroby typu B. W 1993 roku został dyrektorem PZH. Pozostał tam do 1999 roku, kiedy został prezesem Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, prywatnej placówki badawczej i leczniczej w Nowym Jorku.
