19 lutego 1942 r., Dwa miesiące po japońskim ataku na Pearl Harbor, prezydent Franklin D. Roosevelt wydał dekret wykonawczy nr 9066 . W tym jednostronicowym dekrecie prezydent wykorzystał swoją władzę jako naczelny dowódca, aby upoważnić wojsko USA do „wykluczenia” 122 000 Amerykanów pochodzenia japońskiego - ponad połowy z nich stanowią obywatele USA - z domów i firm oraz do przeniesienia ich do odizolowanych i opuszczone obozy internowania [źródło: Nasze Dokumenty ]. Miesiąc później Kongres uchwalił ustawę publiczną nr 503, co oznacza, że nieposłuszeństwo wobec dekretu prezydenta jest przestępstwem federalnym.
Rozkaz wykonawczy , znany również jako głoszenie , jest dyrektywa przekazywana bezpośrednio od prezydenta lub gubernatora (władzy wykonawczej rządu) bez wkładu ze strony władzy ustawodawczej lub sądowych. Nakazy wykonawcze mogą być wydawane tylko agencjom federalnym lub stanowym, a nie obywatelom, chociaż wpływają one pośrednio na obywateli.
Każdy amerykański prezydent od czasów George'a Washingtona używał zarządzeń wykonawczych, aby prowadzić naród przez czas wojny, reagować na klęski żywiołowe i kryzysy gospodarcze, zachęcać lub zniechęcać do regulacji przez agencje federalne, promować prawa obywatelskie lub w przypadku Japońskie obozy internowania, w celu odebrania praw obywatelskich. Zarządzenia wykonawcze mogą być również wykorzystywane przez gubernatorów do kierowania agencjami państwowymi, często w odpowiedzi na sytuacje kryzysowe, ale także do promowania własnej polityki regulacyjnej i społecznej gubernatora.
W Konstytucji Stanów Zjednoczonych nie ma konkretnej wzmianki o zarządzeniach wykonawczych . Zamiast tego, prezydenci argumentują, że uprawnienie do wydawania dekretów wynika z następujących stwierdzeń zawartych w artykule II Konstytucji:
- „Władza wykonawcza należy do Prezydenta Stanów Zjednoczonych”
- „Prezydent będzie głównodowodzącym armii i marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych”
- „ Dba o wierne wykonanie praw” [źródło: Contrubis ].
Gubernatorzy używają podobnych interpretacji konstytucji stanowych, aby uzasadnić legalność zarządzeń wykonawczych.
Krytycy zarządzeń wykonawczych argumentują, że te jednostronne dekrety podważają nasz zaufany system kontroli i sald, dając władzy wykonawczej nadmierne uprawnienia. Z tego powodu rozporządzenia wykonawcze są traktowane jako forma „ustawodawstwa wykonawczego” [źródło: Contrubis ]. W ostatnich latach prezydenci używali rozkazów wykonawczych jako broni politycznej do przeforsowania kontrowersyjnych polityk lub przepisów bez nadzoru Kongresu lub sądu. Nakazy wykonawcze mogą zostać uchylone przez sądy lub unieważnione przez ustawodawcę po fakcie, ale do tego czasu mają pełną wagę prawa federalnego i stanowego [źródło: Contrubis ].
Aby lepiej zrozumieć kontrowersyjną i barwną historię zarządzeń wykonawczych w Stanach Zjednoczonych, zacznijmy od samego początku, od samego George'a Washingtona.
