W swojej bestsellerowej powieści „ Kod Leonarda da Vinci ” Dan Brown napisał, że Biblia została zebrana podczas słynnego soboru nicejskiego w 325 roku n.e., kiedy cesarz Konstantyn i władze kościelne rzekomo zakazały problematycznych książek, które nie były zgodne z ich tajemnicą. program.
Tyle że tak naprawdę nie było. „ Kod Leonarda da Vinci” był fikcją , ale Brown nie był pierwszym, który przypisał Radzie Nicejskiej decyzję, które książki włączyć do Biblii. Voltaire , pisząc w XVIII wieku, powtórzył wielowiekowy mit, że Biblia została kanonizowana w Nicei poprzez umieszczenie wszystkich znanych ksiąg na stole, odmówienie modlitwy i zobaczenie, które nielegalne teksty upadły na podłogę.
Prawdę mówiąc, nie było ani jednego organu kościelnego ani rady, która zwołałaby pieczątkę kanonu biblijnego (oficjalnej listy ksiąg biblijnych), ani w Nicei, ani nigdzie indziej w starożytności, wyjaśnia Jason Combs , adiunkt na Uniwersytecie Brighama Younga, specjalizujący się w w starożytnym chrześcijaństwie.
„Dan Brown wyrządził nam wszystkim złą przysługę” - mówi Combs. „Nie mamy dowodów na to, że jakakolwiek grupa chrześcijan zebrała się i powiedziała:‚ Wyjaśnijmy to raz na zawsze '”. (Sobór nicejski został zwołany w celu rozwiązania kwestii religijnej niezwiązanej z księgami biblijnymi).
Dowody, którymi dysponują uczeni - w postaci traktatów teologicznych, listów i historii kościoła, które przetrwały tysiąclecia - wskazują na znacznie dłuższy proces kanonizacji . Od pierwszego do czwartego wieku i później różni przywódcy kościelni i teolodzy spierali się o to, które księgi należą do kanonu, często narzucając swoich przeciwników heretykom.
Książki, które składają się na Biblię, zostały napisane przez różnych ludzi przez ponad 1000 lat, od 1200 pne do pierwszego wieku n.e. Biblia zawiera różnorodne gatunki literackie, w tym poezję, historię, pieśni, opowiadania, listy i proroctwa pisma. Zostały one pierwotnie zapisane na zwojach pergaminu, w przeciwieństwie do zamkniętych w „księgach”, jak o nich dzisiaj myślimy. (Pamiętaj, prasa drukarska została wynaleziona dopiero w 1440 r.)
Z biegiem czasu książki uznane za autentyczne i autorytatywne przez społeczności, które z nich korzystały, zostały włączone do kanonu, a pozostałe zostały odrzucone. Chociaż większość prac redakcyjnych zakończyła się pod koniec lat trzydziestych XX wieku, debata na temat tego, które książki są teologicznie uzasadnione, trwała co najmniej do XVI wieku, kiedy to reformator kościoła Marcin Luter opublikował swoje niemieckie tłumaczenie Biblii.
Dyskusyjna, fałszywa i wprost heretyka
Luter miał problemy z Księgą Jakuba, która podkreślała rolę „uczynków” obok wiary, więc umieścił Jakuba i Hebrajczyków na końcu Biblii obok Judy i Objawienia, które również uważał za wątpliwe. Combs mówi, że w oryginalnej Biblii Lutra te cztery księgi nie pojawiają się nawet w spisie treści.
Euzebiusz był chrześcijańskim historykiem piszącym we wczesnych latach trzydziestych XX wieku, który przedstawił jedną z wczesnych list, które książki były uważane za legalne, a które były z pogranicza fałszywe.
Euzebiusz podzielił swoją listę na różne kategorie: uznawane, kwestionowane, fałszywe i heretyckie. Wśród „uznanych” znalazły się cztery ewangelie (Mateusza, Marka, Łukasza i Jana), Dzieje Apostolskie i listy Pawła. W kategorii „sporne” Euzebiusz uwzględnił Jakuba i Judę - te same książki, których Luther nie lubił - oraz kilka innych, które są obecnie uważane za kanon, jak 2 Piotra, 2 Jana i 3 Jana.
Kiedy Euzebiusz zwraca się do kategorii „fałszywych” i „heretyckich”, możemy rzucić okiem na to, ile innych tekstów było w obiegu w II i III wieku n.e. Czy słyszałeś kiedyś o Apokalipsie Piotra, Liście Barnaby lub Ewangelia Tomasza? Combs mówi, że istniały setki tekstów podobnych do tych z Nowego i Starego Testamentu, które nie trafiły do kanonu.
Dokonywanie cięcia
Dlaczego niektóre książki odniosły sukces, a inne nie? Combs cytuje trzy kryteria używane przez przywódców wczesnego kościoła. Pierwszym z nich było autorstwo, niezależnie od tego, czy uważano, że zostało napisane przez apostoła, Pawła czy kogoś bliskiego. Na przykład Marek nie był apostołem, ale był tłumaczem Piotra. Drugim kryterium była starożytność, przy czym starsze teksty mają pierwszeństwo przed nowszymi. A trzecią była ortodoksja, czyli jak dobrze tekst był zgodny z obecną nauką chrześcijańską.
„Ten ostatni powód jest oczywiście bardzo interesujący, ponieważ„ obecne chrześcijańskie nauczanie ”zmieniało się na przestrzeni setek lat” - mówi Combs.
Chociaż nie jest prawdą, że jeden sobór kościelny decydował o tym, które książki włączyć do kanonu, można uczciwie powiedzieć, że w ciągu pierwszych kilku stuleci debaty teologicznej zwycięzcy musieli zdecydować, które książki zostaną, a które muszą zostać.
Należy wspomnieć, że nie wszystkie wyznania chrześcijańskie uważają te same książki za kanon. Większość Biblii protestanckich ma 66 ksiąg, 39 w Starym Testamencie i 27 w Nowym Testamencie. Biblia rzymskokatolicka zawiera 73 księgi, w tym siedem znanych jako apokryfy. A Etiopski Kościół Prawosławny zawiera w swojej Biblii 81 ksiąg, w tym pseudepigrafy, takie jak 1 Henoch i Jubileusze.
Co to są apokryfy i pseudepigrapha?
Słowo „apokryf” pochodzi z języka greckiego i oznacza „ukryty” lub „sekret”. To trochę zagmatwane, ponieważ słowo apokryfy jest używane na kilka różnych sposobów, gdy mówimy o książkach spoza standardowego kanonu biblijnego.
Po pierwsze, istnieje kategoria „apokryfów Nowego Testamentu”, która obejmuje długą listę niekanonicznych tekstów napisanych głównie w II wieku ne i później, które odnoszą się do Jezusa i jego apostołów. Jak mówi Combs, istnieją setki tych tekstów i nie mamy napisanych wzorów dla wszystkich z nich.
Następnie istnieje podzbiór ksiąg Starego Testamentu, które są zawarte w Biblii rzymskokatolickiej. Te siedem ksiąg, w tym Tobiasz, Judith i 1 i 2 Machabejska, zostało opublikowanych między Starym a Nowym Testamentem w katolickiej Biblii i nazywa się je „apokryfami” lub czasami „Deuterocanon”, co oznacza „drugi kanon”.
Jest jeszcze trzecia kategoria zwana „pseudepigrapha” z greckiego określenia „fałszywy autor”. Ta lista zawiera ponad 50 tekstów napisanych między 200 pne a 200 n.e. zarówno przez pisarzy żydowskich, jak i chrześcijańskich, rozwijających historie i postacie ze Starego Testamentu. Godne uwagi pseudepigrapha Starego Testamentu to 1 Henoch, Jubilees i Treatise of Shem.
Historie, których nie nauczyłeś się w szkółce niedzielnej
Wiele tekstów Nowego Testamentu znanych dziś chrześcijanom było autorytatywnie używanych już w II wieku, ale różne kongregacje preferowały niektóre teksty nad inne i zawierały teksty, które nie pojawiają się w Nowym Testamencie. Tu jest kilka:
Ewangelia Piotra : Tylko fragment tego tekstu został odzyskany w 1886 r. W Egipcie, ale zawiera on jedyne opowiadanie o zmartwychwstałym Jezusie opuszczającym swój grób. Według wersji Piotra, dwóch gigantycznych aniołów zstąpiło do grobu i wyprowadziło zmartwychwstałego Jezusa, który również nagle stał się gigantyczny. Ale najdziwniejsze było to, że za trzema postaciami szedł pływający krzyż, który mógł mówić.
„I usłyszeli głos z niebios, mówiący:„ Tyś głosił tym, którzy śpią ”. A odpowiedź została usłyszana z krzyża: „Tak”. "
The Gospel of Mary : Combs mówi, że niektóre teksty apokryficzne odzwierciedlały debaty teologiczne i doktrynalne toczące się we wczesnym Kościele, takie jak rola kobiet. W Ewangelii Marii (odkrytej pod koniec XIX wieku) Maria Magdalena jest określana nie tylko jako jedna z uczniów Jezusa, ale być może jego ulubiona. W tym tekście, po zmartwychwstaniu Jezus przekazuje ezoteryczne nauki Marii, która następnie przekazuje je innym uczniom. Piotr pyta, dlaczego mają słuchać kobiety, na co inny uczeń Lewi [Mateusz] odpowiada:
„Jeśli Zbawiciel uczynił ją godną, kim w takim razie jesteś, aby ją odrzucić? Z pewnością Zbawiciel zna ją dobrze. Dlatego kochał ją bardziej niż nas”.
1 Henoch : Tekst ten, rzekomo napisany przez starożytnego proroka Henocha przed czasami Noego, był dobrze znany wczesnym chrześcijanom, takim jak teolog Tertulian z III wieku, i cytowany jako autorytatywne pismo. Tekst słynie z opisu „Strażników”, upadłych aniołów wspomnianych pokrótce w Księdze Rodzaju Starego Testamentu. Aniołowie ci pożądali ludzkich kobiet i zstąpili na Ziemię, aby być z nimi, tworząc gigantyczne potomstwo. W 1 Enoch, te anioły również wprowadzają zło na świat w postaci broni, magii i seksownego makijażu.
Teraz to jest fajne
Jeśli jesteś ciekawy, możesz przeczytać angielskie tłumaczenia dziesiątek apokryfów Nowego Testamentu i apokryfów Starego Testamentu online.
