Odpowiedzi na 10 ważnych pytań dotyczących buddyzmu

Około 99 procent z prawie 500 milionów buddystów na świecie żyje w regionie Azji i Pacyfiku [źródło: Pew ]. Ale to nie znaczy, że ludzie na Zachodzie nie wiedzą nic o buddyzmie . Być może słyszeli o tym od niektórych celebrytów, którzy są zwolennikami lub od nauczyciela jogi, który spędził trzy tygodnie w Nepalu i wciąż mówi o „uważności”. Może widzieli Dalajlamę w telewizji. Mogą nawet pomyśleć, że pucołowaty uśmiechnięty posąg w lokalnej chińskiej restauracji reprezentuje Buddę (wskazówka: tak nie jest ).

Raport Pew Research Center z 2015 roku przewidywał, że liczba buddystów na świecie wzrośnie do 511 milionów do 2030 roku, ale wraz ze wzrostem populacji na świecie odsetek ludzi będących buddystami spadnie z 7,1% do 6,1%. Oczekuje się, że w Ameryce Północnej odsetek ludzi będących buddystami wzrośnie z 0,8% w 2010 r. Do 1,2% do 2050 r. Buddyści stanowią niewielki ułamek religijnego krajobrazu Ameryki, rejestrując 1% lub mniej populacji w każdym stanie z wyjątkiem Kalifornia (2 proc.) I Hawaje (8 proc.) W 2015 r. [Źródło: Pew ].

Tak więc, chociaż ludzie na Zachodzie mogą myśleć, że wiedzą, o co chodzi w buddyzmie, są szanse, że tak nie jest. Zebraliśmy 10 pytań i odpowiedzi, aby wyjaśnić nieporozumienia dotyczące jednej z najstarszych i najbardziej wpływowych tradycji religijnych na świecie. Zacznijmy od krótkiej biografii samego Buddy.

Zawartość

1. Kim był Budda?
2. Czego uczy buddyzm?
3. Czy buddyzm jest filozofią czy religią?
4. Czy buddyści wierzą w Boga (lub bogów)?
5. Jak naprawdę działa karma?
6. Co robimy źle w Nirvanie?
7. Co jest takiego ważnego w Dalajlamie?
8. Dlaczego buddyści medytują?
9. Czy każdy może być buddyjskim mnichem?
10. Czy wszyscy buddyści są pacyfistami i wegetarianami?

W sanskrycie, starożytnym języku Indii, budda oznacza „przebudzony”. Podczas buddyjskiej sztuki i pism opisać przynajmniej tuzin istoty zwane „buddów” jest tylko jedna postać historyczna znany jako na Buddy , duchowego nauczyciela, którego ścieżka do oświecenia formy rdzeń buddyjskiej myśli i praktyki.

Budda urodził się Siddhartha Gautama w 567 rpne do zamożnej rodziny panującej w himalajskich podnóża współczesnego Nepalu . Według legendarnych biografii zebranych setki lat po jego życiu, Siddhartha wychowywał się w książęcym luksusie i odizolowany od świata za bramami pałacu. Jako młody człowiek jadący rydwanem przez miasto napotkał trzy rzeczy, które wyrwały go z uprzywilejowanego oddziału: chorego, starca i trupa.

Niedawno świadomy istnienia bólu i śmierci, starał się zrozumieć sens życia. Tak więc Siddhartha wyrzekł się swoich bogactw, ogolił głowę i podjął życie wędrownego świętego męża. Pod okiem różnych nauczycieli nauczył się, jak wchodzić w głębokie stany medytacji i odmawiać swojemu ciału wszystkiego oprócz najbardziej podstawowego pożywienia. W pewnym momencie mówi się, że żył na jednym ziarenku ryżu dziennie i stał się niebezpiecznie chudy i słaby [źródło: Fields ].

Siddhartha, niezadowolony z tego, że medytacja i samozaparcie polegające na occie samego siebie były kluczem do wyzwolenia, przyjął trochę jedzenia, aby odzyskać siły i usiadł pod Drzewem Bodhi, aby medytować o wszystkim, czego się nauczył i czego doświadczył. Po 40 kolejnych dniach medytacji osiągnął ostateczny stan oświecenia - znany jako nirwana lub wolność od cierpienia i pragnienia - i stał się Buddą.     

Przez pozostałe 45 lat swojego życia Buddha podróżował po północnych Indiach, nauczając dharmy , podstawowych prawd o naturze istnienia, przyczynach cierpienia i sposobach przezwyciężenia pożądania [źródło: Centrum Buddyjskie ]. Chociaż żaden z jego dyskursów nie został nagrany za jego życia, jego zwolennicy rozpowszechniali Dharmę Buddy w Indiach, Chinach, Japonii i ostatecznie na całym świecie.

W swoim pierwszym kazaniu po osiągnięciu oświecenia Budda powiedział: „Uczę tylko jednej rzeczy: cierpienia i końca cierpienia” [źródło: Sri Rahula ].

Zbiorowe nauki buddyzmu nazywane są dharmą i dotyczą każdego aspektu ludzkiej egzystencji, od moralnego i etycznego zachowania, przez dyscyplinę umysłową, po pełną współczucia służbę. Ostatecznym celem Dharmy jest pomoc jednostkom w przebudzeniu się do prawdziwej natury rzeczywistości i spowodowanie zmian w ich zachowaniu i wzorcach myślowych, aby uwolnić się od cierpienia.

Jak wyjaśnia jeden z buddyjskich tekstów, istotę buddyzmu można sprowadzić do trzech rzeczy: „nauczenie się czynienia dobra; zaprzestanie czynienia zła; oczyszczenie serca” [źródło: Centrum Buddyjskie ].

W swoich najwcześniejszych naukach Budda przedstawił swoją wizję prawdziwej natury rzeczywistości, która stała się znana jako Cztery Szlachetne Prawdy:

Szlachetna Ośmioraka Ścieżka nie ma być zbiorem reguł, których złamanie prowadzi do boskiej kary. Zamiast tego opisuje sposób życia, który jest etyczny, zdyscyplinowany i mądry, i zapewnia najbardziej bezpośrednią drogę od cierpienia do oświecenia.

Nie ma porządku dla Szlachetnej Ośmiorakiej Ścieżki, ponieważ wszyscy są od siebie zależni [źródło: Sri Rahula ]:

To krótkie podsumowanie ledwie zarysowuje powierzchnię Dharmy. Budda spędził swoje życie, ucząc różnych ludzi Szlachetnej Ośmiorakiej Ścieżki na różne sposoby, a nauki te są zapisane w pismach buddyjskich, takich jak Kanon Palijski i niezliczone pisma przypisywane pierwszym naśladowcom Buddy i duchowym gigantom na przestrzeni wieków. Zrozumienie podstawowych nauk buddyzmu zajmuje całe życie lub kilka wcieleń.

Buddyzm widziany oczami Zachodu bardziej przypomina filozofię niż religię. Nie ma wiary w siłę wyższą, modlitwy liturgicznej ani cotygodniowych nabożeństw. Czytając jego nauki, buddyzm brzmi jak duchowa filozofia samopomocy. Ale w praktyce buddyzm ma wiele takich samych mistycznych i transcendentnych cech, jak wszystkie wielkie religie świata.

Buddyzm jest niewątpliwie bogatym źródłem prawdy filozoficznej. Można było czytać i kontemplować obszerne pisma z różnych szkół buddyzmu i odejść z głębokim wglądem w sens życia, etykę, psychologię , ludzkie zachowanie, naturę świadomości, politykę i podobne „świeckie” dyscypliny. I istnieje tendencja, szczególnie na Zachodzie, do ograniczania Buddy do jego najbardziej podstawowych nauk i ograniczania buddyzmu do praktycznej filozofii lub wyboru stylu życia.

Ale w praktyce, zwłaszcza tak, jak jest praktykowany w Azji od tysiącleci, buddyzm jest głęboko religijny. Po pierwsze, jednym z celów myśli i praktyki buddyjskiej, podobnie jak innych religii głównego nurtu, jest „transcendencja” lub osiągnięcie stanu bycia poza sobą. Nawet jeśli buddysta nie osiągnie nirwany w tym życiu, ma nadzieję, że doświadczy większego oderwania się od samolubnych impulsów, a tym samym mniej cierpienia [źródło: O'Brien ].

Buddyzm, podobnie jak inne religie, jest także „mistyczny” w tym sensie, że praktykujący, poprzez naukę i medytację, mogą doświadczyć bezpośredniej komunii z boskością lub absolutem. Tego właśnie doświadczył Siddhartha Gautama pod drzewem Bodhi. Budda nie „widział Boga” w sensie judeochrześcijańskim, ale doświadczył wizji absolutnej prawdy o istnieniu. I jest to obietnica tego samego mistycznego objawienia, które Budda przekazuje wszystkim, którzy podążają ścieżką dharmy.

Podobnie jak inne religie, buddyzm ma swój udział w wierzeniach nadprzyrodzonych. Buddyjskie teksty religijne i folklor opowiadają historie o Buddzie pokonującym rywali, lecąc w powietrzu i strzelając ogniem z głowy. Inni mnisi i oświeceni wyznawcy mogli natychmiast podróżować w dowolne miejsce we wszechświecie i swobodnie przechodzić do królestw niebiańskich [źródło: Buswell i Lopez ].

Ale chyba najbardziej konwencjonalnie „religijnym” aspektem buddyzmu w oczach Zachodu jest jego zaabsorbowanie życiem pozagrobowym. Chociaż buddyści nie wierzą w tradycyjne niebo i piekło chrześcijaństwa, jednym z głównych celów praktyki buddyjskiej zawsze było zapewnienie lepszego odrodzenia w następnym życiu i unikanie najniższych światów [źródło: Buswell i Lopez ]. I pomimo swojej reputacji promującej pokój i tolerancję, buddyzm nie odrzuca powszechnego religijnego twierdzenia, że ​​jego system wierzeń jest jedyną drogą do ostatecznej prawdy [źródło: Buswell i Lopez ].

Buddyzm nie popiera istnienia wszechwiedzącego, wszechmocnego, jedynego Boga, takiego jak ten czczony w judaizmie , chrześcijaństwie i islamie . Ale przez wieki buddyzm rozwinął rozległą kosmologię bogów i półbogów, którzy zamieszkują jego teksty religijne. A dzisiaj buddyści w całej Azji apelują do różnych bogów o ochronę, dobre plony, bogactwo i nie tylko [źródło: Jaffe].

W buddyzmie bogowie nazywani są dewami i żyją w oddzielnym królestwie egzystencji składającym się z 27 niebios lub svarga [źródło: Buswell i Lopez ]. Bogowie 27 niebios nie mają nic wspólnego z królestwem ludzi. Historie o bogach pojawiają się we wczesnych tekstach buddyjskich, ale służą głównie jako alegoryczne opowieści do nauczania zasad buddyjskich [źródło: O'Brien ].

Buddyzm tantryczny jest ścieżką najczęściej utożsamianą z politeizmem, ponieważ praktyki tantryczne często obejmują inwokację boga lub bogini związanej z pewną duchową mocą. Jednak buddyści tantryczni nie wykonują tych rytuałów, aby otrzymać bezpośrednie błogosławieństwa od bogów, takich jak starożytni Rzymianie, ale raczej, aby pomóc praktykującemu w ucieleśnieniu mocy i mądrości, które reprezentuje bóg.

Czy sam Budda był jednym z tych bogów? Niektóre starożytne teksty buddyjskie nauczają, że Budda był bogiem, zanim zdecydował się odrodzić jako Siddhartha Gautama [źródło: Buswell i Lopez ]. Bogowie w buddyzmie nie są wieczni ani nie są uwolnieni z cyklu śmierci i odrodzenia. To właśnie czyni Buddę tak niezwykłym. Był pierwszym spośród bogów lub ludzi, który osiągnął nirwanę i nauczał ścieżki oświecenia zarówno ludzi, jak i bóstwa.

Zachodnia koncepcja karmy zwykle oznacza natychmiastową odpłatę za złe zachowanie. Jeśli ukradniesz pieniądze swojej starszej babci na zakup nowego samochodu i od razu wpadniesz do wraku, to karma cię dogania.

W buddyzmie karma jest uniwersalnym prawem „wartościowanej moralnie” przyczyny i skutku [źródło: Jaffe]. Karma w sanskrycie oznacza „działanie”. Każde nasze działanie, czy to dobre, czy złe, ma konsekwencje. Niektóre z konsekwencji naszych działań są odczuwalne w tym życiu, choć być może nie tak dramatycznie, jak na przykładzie samochodu powyżej. I inne działania wywołują konsekwencje, które dzięki ciągłemu cyklowi śmierci i odrodzenia będą falować przez całe wcielenia.

Budda rozumiał karmę nie tylko jako działanie, ale także jako intencję działania. Dobre lub „zręczne” działania są motywowane współczuciem, szczodrością, współczuciem, dobrocią i mądrością, podczas gdy złe lub „nieumiejętne” działania są powodowane nienawiścią, chciwością i złudzeniami [źródło: BBC ]. Dlatego buddyjskie nauki kładą tak duży nacisk na uważność. Tylko będąc w pełni świadomym naszych motywacji, możemy uzależnić się od działania tylko zgodnie z naszymi najlepszymi intencjami i pozwolić, aby negatywne myśli po prostu przeminęły.

Karmiczne skutki naszych działań dzielą się na dwie kategorie: psychologiczne i uniwersalne [źródło: Jones ]. Ponieważ reinkarnacja lub transmigracja jest często trudną do uchwycenia koncepcją dla współczesnego człowieka, buddyści mają tendencję do skupiania się na psychologicznych konsekwencjach karmy. Traktowanie ludzi życzliwością i hojnością poprawia nam nastrój, a działanie z chciwości i zazdrości przyciemnia nasze umysły i nastrój. W ten sposób prawo karmy z pewnością może wpływać na nas tu i teraz.

Jednak tradycyjnie buddyści rozumieją karmę jako uniwersalne prawo, które określa formę, jaką przybierze transmigracja. To nasze działania i decyzje, a nie boski osąd istoty kosmicznej, określają, gdzie narodzi się wśród sześciu królestw lub płaszczyzn egzystencji. Chociaż buddyści nie wierzą w wieczną „duszę” lub „ja”, które trwa od jednego do drugiego, wierzą, że nasze „wzorce umysłu” trwają po śmierci [źródło: Goldstein ]. Zgodnie z zasadami karmy odrodzisz się na płaszczyźnie, która najlepiej pasuje do twojego wzorca umysłu.

Naprawdę nikczemne zamiary mogą wylądować w jednym z najniższych królestw cierpienia, podczas gdy doskonała uważność i współczucie mogą kwalifikować cię do niebiańskich planów lub przynajmniej urodzić się w zamożnej rodzinie. Reszta z nas odrodzi się jako zwierzęta lub niedoskonali ludzie, starając się podnieść, a przynajmniej nie obniżyć, drabinę karmiczną.

W języku angielskim słowo nirwana opisuje wzniosły stan błogiego szczęścia. W ten sposób można by pomyśleć, że buddyjska koncepcja nirwany jest bardzo podobna do nieba, wiecznego stanu spokoju i zadowolenia.

W sanskrycie słowo nirwana jest tłumaczone jako „wygaszanie”, „wygaszanie” lub „zdmuchnięcie”. Ale dokładnie, co się wydmuchuje? Jeśli celem buddyzmu jest ucieczka z cyklu życia i śmierci, to czy to dusza jest wygaszana i nigdy więcej się nie odrodzi? Niezupełnie, ponieważ buddyści nie wierzą w coś takiego jak dusza.

Zamiast tego to, co jest wygaszane przez nirwanę, to podstawowe przyczyny cierpienia (dukkha), a mianowicie chciwość, nienawiść i złudzenia [źródło: Keown ]. Jeśli dana osoba może pozbyć się tych złych pragnień, wchodzi w stan niezrównanego współczucia, pokoju i radości, znany jako nirwana. To właśnie osiągnął Budda pod drzewem Bodhi.

A może on?

Co ciekawe, Budda i niektórzy z jego wyznawców, którzy osiągnęli oświecenie, nie zostali natychmiast wygaszeni z istnienia. Budda tkwił w pobliżu przez 45 lat, ucząc ścieżki do wyzwolenia od cierpienia. Jeśli nirwana jest ostatecznym wyzwoleniem od życia i śmierci, to jak osoba, która osiągnęła nirwanę, może dalej żyć?

To zależy od tego, kogo zapytasz. Dwie główne gałęzie buddyzmu to buddyzm therawada i buddyzm mahajany. W buddyzmie therawady, praktykowanym głównie w Azji Południowo-Wschodniej, oddzielają terminy oświecenie od nirwany. Podążając ścieżką dharmy, buddyzm Theravada naucza, że ​​można osiągnąć stan oświecenia na Ziemi, ale prawdziwej nirwany, zwanej parinirwana , nie można osiągnąć aż do śmierci. Z punktu widzenia therawady Buddha osiągnął oświecenie po 40 dniach medytacji, ale nirwana pojawiła się później.

W buddyzmie mahajany, szkole buddyzmu praktykowanej w Chinach, Tybecie, Japonii i Korei, kładzie się nacisk na ideał zaawansowanego bodhisattwy, osoby, która osiągnęła poziomy oświecenia podobne do Buddy, ale wchodzi w stan „nietrwałego” nirwany, która pozwala im powrócić do świata, aby nadal pomagać czującym istotom [źródło: O'Brien ].

Ostatecznie cała ta rozmowa o tym, co jest, a czym nie jest nirwana, jest trochę bezowocna. Budda nauczał, że nirwana jest całkowicie niepoznawalna, ponieważ jest stanem poza istnieniem i nieistnieniem. Nie jest to ani miejsce, ani stan umysłu, ale jest to ostateczne duchowe przeznaczenie, którego szukają wszyscy buddyści.

Dalajlama jest duchowym przywódcą buddyzmu tybetańskiego, będącego mieszanką buddyzmu mahajany i przedbuddyjskich religii tybetańskich. Wśród unikalnych wierzeń buddyzmu tybetańskiego jest to, że Dalajlama jest oświeconą istotą lub bodhisattwą, która kilkanaście razy na przestrzeni setek lat wybrała reinkarnację, aby nauczać świat Dharmy [źródło: Dalajlama ].

Dalajlama jest nie tylko duchowym gigantem, ale także uznawany za przywódcę politycznego Tybetu. Rola ta nabrała nowego znaczenia po najeździe komunistycznych Chin na Tybet w 1950 r. I brutalnym stłumieniu powstania tybetańskiego w 1959 r., W wyniku czego obecny Dalajlama, Tenzin Gjaco, uciekł na wygnanie do Indii, gdzie pozostaje [źródło: Dalajlama ].

„Lama” to tybetańskie słowo oznaczające nauczyciela, odpowiednik sanskryckiego „guru”. Słowo „dalai” jest mongolskim odpowiednikiem „oceanu”, więc Dalajlama jest nauczycielem, którego mądrość jest tak głęboka jak ocean [źródło: BBC ]. Tybetańczycy wierzą, że każdy Dalajlama jest bezpośrednią inkarnacją Czenreziga, Bodhisattwy Współczucia i patrona Tybetu. Kolejne wcielenia Czenreziga są identyfikowane od 600 lat, ale pierwsza osoba, która otrzymała tytuł Dalajlamy, żyła w XVII wieku [źródło: Dalajlama ].

Tenzin Gyatso jest XIV Dalajlamą i jest kochany za swoją mądrość i współczucie daleko poza wygnaną społecznością buddystów tybetańskich. Wybrany przez urzędników religijnych na wskrzeszonego przywódcę w wieku 2 lat, po tym, jak pokazał pewne oznaki, Dalajlama kształcił się w tybetańskich klasztorach, poczynając od wieku 6 lat. siedem dekad jako Dalajlama na wygnaniu. Jego pokojowe dążenie do wyzwolenia Tybetu spod chińskiej okupacji przyniosło mu w 1989 roku Pokojową Nagrodę Nobla [źródło: Nobel ].

Dalajlama napisał bestsellerowe książki tłumaczące buddyjskie nauki o współczuciu i szczęściu dla świeckich odbiorców i podróżuje po świecie, rozmawiając z ludźmi o różnym pochodzeniu religijnym o błogosławieństwach płynących z rozwijania ducha tolerancji, przebaczenia i samodyscypliny. W 2011 roku Dalajlama oficjalnie wycofał się ze służby politycznej i powiedział, że chce, aby Tybetańczycy zdecydowali, czy następny Dalajlama powinien pozostać przywódcą politycznym [źródło: Dalajlama ].

Wielu buddystów, szczególnie na Zachodzie, codziennie poświęca trochę czasu na medytację . Jeśli celem buddyzmu jest zmiana naszego sposobu postrzegania rzeczywistości i pozbycie się negatywnych myśli i pragnień, wówczas praktyka buddyjska powinna skupiać się na przemianie umysłu. Medytacja, nauczał Budda, jest jednym z najlepszych narzędzi przemiany umysłu [źródło: Centrum Buddyjskie ].

Medytacja nie zawsze była centralnym elementem codziennego życia buddystów. Przez tysiąclecia po śmierci Buddy medytację uważano za zaawansowaną praktykę, dostępną wyłącznie dla mnichów buddyjskich. Ale począwszy od XX wieku, nauczano go świeckich jako środek do kultywowania uważności, jasności i współczucia [źródło: Buswell i Lopez ]. W dużej części Azji buddyści wciąż nie praktykują medytacji poza klasztorami.

Różne szkoły buddyzmu przyjmują różne podejścia do medytacji . W buddyzmie tybetańskim praktykujący próbują odtworzyć w umyśle obraz Buddy lub po cichu powtarzać mantrę. W buddyzmie therawady jedną z powszechnych praktyk medytacyjnych (spośród wielu) jest skupianie się na oddechu i uczenie się obserwowania przemijających myśli i uczuć z dystansem [źródło: BBC ].

Chociaż medytacja jest wyraźnie korzystna dla zmniejszenia stresu i uspokojenia ciała i umysłu, nie jest to ostateczny cel buddystów. Osiągnięcie spokojnej uważności poprzez medytację to tylko pierwszy krok. Prawdziwą „pracą” medytacji jest następnie użycie tego stanu spokojnej uważności do rozwiązania „trudnych pytań” - dlaczego trzymamy się negatywnych pragnień, dlaczego wierzymy w trwałość rzeczywistości, dlaczego walczymy ze zmianami itp. [Źródło: Brutto ].

Buddyści uważają, że owoce medytacji uważności rozciągają się na resztę codziennego życia. Celem jest, aby stać się bardziej uważnym na ciało i umysł przez cały dzień szkolny lub w pracy, być mniej pośpiesznym i bardziej cierpliwym wobec siebie i innych, być bardziej hojnym i starać się nie wyrządzać krzywdy. Buddyści mogą trzymać w domu małą kapliczkę - być może posąg Buddy lub bodhisattwy - jako przypomnienie, aby myśleć i żyć świadomie, nawet gdy nie medytuje [źródło: Opactwo Shasta ].

Krótka odpowiedź brzmi: tak. Przy odpowiednim przygotowaniu i poczuciu zaangażowania każdy może złożyć śluby buddyjskiego mnicha lub mniszki i wkroczyć w mury życia monastycznego. Ale to nie znaczy, że każdy powinien .

Chociaż niektóre klasztory oferują święcenia w niepełnym wymiarze godzin, w większości szkół buddyjskich wybór zostania buddyjskim mnichem lub mniszką jest zobowiązaniem na całe życie. Wielu buddyjskich mnichów i mniszek żyje w celibacie. Nie pracują ani nie zarabiają pieniędzy poza klasztorem. Medytują i studiują przez cały dzień. Z drugiej strony koniec z męką nad tym, w co się ubrać i jak ułożyć fryzurę. Mnisi i mniszki codziennie golą głowy i noszą proste szaty.

Because it's a serious decision, Buddhist monasteries ensure that all prospective monks and nuns are fully prepared for the realities of monastic life. First, there's spiritual preparation. You can't show up the doors of a Buddhist monastery as an absolute newbie and expect to be handed a robe. It requires years of serious study and practice under a qualified teacher before one can even consider becoming ordained. Some monasteries require a year or more under some form of lay vows before seeking full ordination [source: IMI].

Then there are more practical preparations. Aspiring monks and nuns should be free of any "encumbering relationships" and have the permission and support of family members. They should also be free of debt and other financial obligations, because worldly jobs are forbidden once you're ordained [source: Nalanda Monastery].

Most monastic communities recommend that prospective monks and nuns spend progressively longer stretches of time at the monastery as volunteers and helpers before taking the vows. Many monasteries offer meditation retreats for a taste of monastic life. Aspiring monks and nuns are encouraged to help out at the monastery by cleaning or preparing meals while getting to know the monastic community and its daily rhythms.

Not all monasteries accept foreigners, but there are several well-known monastic communities in Asia, Europe and the United States that are welcoming to monks and nuns from all backgrounds.

In the West, some people tend to lump all Buddhists together into a homogenous group that's not entirely based in reality. Given the Buddha's teachings against harming any sentient creature, some people assume that all Buddhists are pacifists and vegetarians who would never hurt a fly, let alone a cow or an enemy soldier. But that's not the case.

The Buddha himself rejected the notion that his monks should be vegetarians, even though it seemed to go against the core Buddhist teaching of "do no harm" (ahimsa). Traditionally, monks ate only what was given to them by lay members of the community, a practice that continues in many Theravada Buddhist monasteries. The Buddha taught that giving generously to monks was a great way to earn karmic merit. And if a monk refused to take a donation of meat, he was essentially blocking the giver from receiving blessings and potentially messing with his next life [source: Buswell and Lopez].

Z tego powodu zarówno mnisi Therawada, jak i świeccy wyznawcy Therawady nadal mogą jeść mięso, jeśli zechcą. Mnichom nakazuje się jeść wszystko, co im się poda, ponieważ jest to karmiczna pomoc dla świeckich. A świeccy są uczeni, że można jeść mięso już zabite, ponieważ pozostawienie go na marne oznaczałoby, że śmierć zwierzęcia poszłaby na marne. Osobiste polowanie i zabijanie zwierząt jest nadal zabronione [źródło: Liusuwan ].

Jednak w buddyzmie mahajany wezwanie do „nie wyrządzania krzywdy” dotyczy wszystkich czujących istot i ani mnisi, ani świeccy nie jedzą mięsa [źródło: Jaffe]. Więc jeśli myślałeś, że wszyscy buddyści są wegetarianami, miałeś w połowie rację!

Buddhism and warfare is a trickier topic. The Buddha absolutely taught that violence and killing had no place in Buddhism, even in times of war, and great spiritual figures like the Dalai Lama have embraced non-violent resistance as the most effective way to fight violent oppression [source: BBC]. But that doesn't mean that a war has never been waged in the name of Buddhism.

In the past century alone, Tibetan monks took up arms against Chinese invaders in the 1950s. Zen Buddhist monks in Japan supported the brutal Japanese invasion of China during World War II. And tragically, in 2013 Buddhists in Myanmar (formerly Burma) and Sri Lanka have committed atrocities against Muslim minorities in those countries, with one Burmese Buddhist monk comparing himself favorably to Osama bin Laden [source: Caryl].

Being human is complicated for people of all religious faiths. But just as no individual or religious group is perfect, all are deserving of forgiveness.

Learn more about Buddhism in "No-Nonsense Buddhism for Beginners: Clear Answers to Burning Questions About Core Buddhist Teachings" by Noah Rasheta. picks related titles based on books we think you'll like. Should you choose to buy one, we'll receive a portion of the sale.

Author's Note: 10 Questions About Buddhism

As a religion major in college, you'd think I would know more about Buddhism, but apparently the info I learned in that Intro to Buddhism class I took 20-(cough) years ago wore off a while ago. Like many Americans, I find Buddhist teachings at once comforting and scary. I have no problem agreeing that life would be much easier if we could free ourselves from greed, hate and other wrong-headed desires. But I also don't think that I'm ready to be reborn a couple of thousand times. Whether or not this life was a reward for past skillful actions, I feel like I've been dealt a pretty good hand. One lifetime is plenty for me, thanks.

Special thanks to Richard Jaffe, associate professor of Religious Studies at Duke University and author of the forthcoming book, "Seeking Sakyamuni: South Asia in the Formation of Modern Japanese Buddhism."

Related Articles

Sources