5 zaginionych miast

Nasze codzienne życie może być często dość monotonne. Nic więc dziwnego, że wielu z nas uważa zaginione miasta za fascynujące przykłady tajemnicy, przygody, a czasem fantazji. Bez względu na to, czy miejsca te stały się niedostępne w wyniku klęski żywiołowej, zdewastowane przez wojnę, czy całkowicie sfabrykowane, zaginione miasta rozbudziły wyobraźnię milionów niedoszłych antropologów i poszukiwaczy skarbów na całym świecie.

Czym dokładnie jest zaginione miasto? Cóż, kryteria są dość luźne. W niektórych przypadkach miasto zostało zasypane lub zniszczone. Według Stevena A. Wernke, asystenta profesora antropologii na Uniwersytecie Vanderbilt, wiele miast, które powszechnie uważamy za utracone, nie zostało technicznie utracone – były po prostu nieznane mieszkańcom Zachodu, którzy później je „odkryli” i uczynili sławnymi [ źródło: Wernke ]. Jak na ironię, zaginione miasta, które pozostawiły jeden z najcięższych śladów w kulturze popularnej, to te, które być może w ogóle nie istniały. Dzieje się tak prawdopodobnie dlatego, że kojarzymy je z ideami fantastycznego bogactwa, oświecenia i dobrobytu.

Istnieją legendy i ruiny dziesiątek zaginionych miast na całym świecie. sporządziła listę pięciu historycznie znaczących miast, których historie rozciągają się od konfliktów i zniszczeń do dobrobytu i intryg.

1. Pompeje: pogrzebane miasto
2. El Dorado: wyimaginowane miasto
3. Troy: Legendarne Miasto
4. Kartagina: miasto rozdarte wojną
5. Atlantyda: utopijne miasto

Praktycznie w mgnieniu oka, kwitnąca społeczność Pompejów we Włoszech została zamieniona w pokryte popiołem ruiny, trwale zamrożone w czasie. Dla mieszkańców Pompejów był to normalny dzień 79 roku ne. Nagle wybuchł burzliwy wulkan Wezuwiusz , zasypując miasto popiołem, popiołem i innymi gruzami. Wielu mieszkańców udało się ewakuować, zanim wylądowały wulkaniczne odpady. Jednak te 2000 osób, którym nie udało się uciec na czas, zostało uwięzionych pod prochami, które niemal natychmiast utworzyły swego rodzaju hermetyczną pieczęć nad całym miastem.

Ruiny Pompejów nie zostały naruszone, dopóki nie zostały odkryte w 1748 r., a archeolodzy rozpoczęli wykopaliska [źródło: The History Channel ]. Archeolodzy nigdy nie spodziewali się niemal idealnego zachowania budynków i obiektów, które były zakopane przez ponad 1500 lat. Udało im się nawet stworzyć formy ludzi uwięzionych pod gruzami. Chociaż ich ciała już dawno obróciły się w pył, kieszenie powietrzne, w których byli uwięzieni, pozostały nienaruszone. Wypełnione gipsem formy dawały uderzające podobieństwo do ofiar wulkanu, uwięzionych w różnych stanach ewakuacji [źródło: National Geographic ].

Pogoń za bogactwem od dawna zachęca poszukiwaczy skarbów do gry na loterii, udziału w loteriach i poszukiwania garnków złota na końcu tęczy. Jednak niewiele legend wywołało tak żarliwą reakcję jak El Dorado, słynne (i prawie na pewno wyimaginowane) miasto bogactw, które przez wieki wymykało się odkrywcom.

Pochodzenie El Dorado, co po hiszpańsku oznacza „Złocony”, sięga XVI lub XVII wieku, kiedy europejscy odkrywcy w Ameryce Południowej po raz pierwszy usłyszeli opowieści o bajecznie bogatym wodzu Indian amerykańskich, który był wiecznie pokryty złotym pyłem [źródło : National Geographic ]. Miasto, które miało znajdować się gdzieś w północnej części Ameryki Południowej, było podobno pełne drogocennych klejnotów i złota. Tysiące odkrywców na próżno próbowało zlokalizować to bogate miasto, a wielu z nich zmarło w tym procesie z różnych przyczyn, w tym chorób i głodu.

Jeden z najsłynniejszych przypadków dotyczy Percy'ego Harrisona Fawcetta, brytyjskiego odkrywcy, który w 1925 r. wyruszył na poszukiwanie El Dorado, które nazwał Miastem Z. Fawcetta, a jego grupa ekspedycyjna wkroczyła do dżungli Amazonki, o której nigdy więcej nie słyszano. . Jeszcze więcej odkrywców próbowało znaleźć grupę Fawcetta, ale wielokrotnie znajdowali się martwy lub z pustymi rękami. Biorąc pod uwagę te osiągnięcia, nawet Indiana Jones może zachęcić poszukiwaczy El Dorado do zakupu zdrapki zamiast narażania życia.

Niewiele epickich opowieści zostało zbadanych bardziej niż „Odyseja” lub „Iliada”, napisane przez Homera około 800 rpne Te fikcyjne wiersze opisują wojnę trojańską. Miasto Troja znajdowało się na terenie dzisiejszej Turcji, wciśniętej między Azję a Europę. Ze względu na swoją dostępność Troja była kulturowym siedliskiem i idealnym miejscem handlu. Poematy Homera opisują, jak Helen, oszałamiająca żona króla Sparty Menelaosa, rzekomo uciekła z trojańskim księciem o imieniu Paryż. Ta sprawa rzekomo spowodowała wojnę trojańską i zyskała reputację Heleny jako twarzy, która wystrzeliła tysiąc statków. Menelaos rozpoczął ogromną ofensywę na Troję, w wyniku której wojna mogła dotyczyć słynnego drewnianego konia, Achillesa i wielu innych znanych opowieści.

Z historią tak zakorzenioną w legendzie, nic dziwnego, że historycy nie byli pewni, czy Troja rzeczywiście istniała. Jest oczywiste, że Troja została opuszczona po wojnie trojańskiej, od 1100 do 700 pne Następnie została przesiedlona i zrewitalizowana, zanim została zdobyta przez Rzymian w 85 pne Wkrótce potem cywilizacja wygasła i pozostała w ruinie aż do jej odkrycia w 1822 roku. Od tego czasu archeolodzy zidentyfikowali wiele warstw miast zbudowanych jeden na drugim. Uważa się, że kamienne mury i twierdze obecne w szóstej i siódmej najstarszej warstwie to Troja opisana w eposach Homera, a legenda o wojnie trojańskiej jest obecnie powszechnie akceptowana, chociaż jej przyczyna jest wciąż niepewna.

Podobnie jak Troja, miasto Kartagina znajdowało się w bardzo pożądanym miejscu na Morzu Śródziemnym w pobliżu dzisiejszej Tunezji. Kartagina została założona przez Fenicjan (prawdopodobnie około 800 rpne) jako placówka handlowa w Afryce Północnej, naprzeciw czubka przypominających buty Włoch. Chociaż jego doskonała lokalizacja przyniosła miastu wielki dobrobyt, spowodowała także 150-letnią wojnę – głównie z Rzymem – która ostatecznie doprowadziła do upadku Kartaginy. Pierwsza wojna punicka (260-241 pne) pokazała lepszą taktykę morską Rzymu i zakończyła się głośną klęską Kartaginy. Podczas II wojny punickiej (218-201 pne) Kartagina walczyła z Rzymem o prawa do Hiszpanii i ponownie została poważnie pokonana. Rzymowi udało się nawet przechytrzyć Hannibala, legendarnego taktyka wojskowego Kartaginy.

Po tej niszczycielskiej stracie Kartagina istniała jako skorupa swojej dawnej świetności do 151 pne, kiedy to Rzymianie zauważyli, że miasto przeżywa swego rodzaju renesans. Idea prosperowania Kartaginy sprawiła, że ​​Rzymianie byli zdenerwowani, więc skorzystali z okazji do wypowiedzenia wojny po tym, jak Kartagina naruszyła warunki porozumienia pokojowego. Wojna ta trwała zaledwie kilka lat i spowodowała całkowite zniszczenie Kartaginy i całej jej zabudowy oraz śmierć tysięcy Kartagińczyków. Miasto zostało w końcu przesiedlone, ale nigdy nie odzyskało pełni funkcji potęgi. Dziś Kartagina jest bogatym przedmieściem Tunezji.

Według greckiego filozofa Platona Atlantyda była tętniącym życiem społeczeństwem, wypełnionym bogactwem, cudami architektury i kwitnącą kulturą. Podczas gdy barwne opisy Atlantydy przez Platona są powszechnie uważane za fikcyjne, niektórzy historycy uważają, że miasto istniało, chociaż ich przypuszczenia co do tego, kiedy i gdzie są bardzo różne. Platon zauważył, że wyspa Atlantyda zniknęła 9000 lat przed tym, gdy o niej pisał, ale niektórzy uczeni uważają, że liczba ta została błędnie przepisana lub przetłumaczona, ponieważ 900 wydaje się bardziej prawdopodobna. Niektórzy archeolodzy wysnuli teorię, że Atlantyda znajdowała się na greckich wyspach i została zatopiona przez erupcję wulkanu. Jeszcze inni stawiają hipotezę, że znajduje się pod wodą w pobliżu Karaibów, Irlandii, Ameryki Południowej, a nawet Antarktydy [źródło: National Geographic ].

Niezależnie od tego, czy Atlantyda rzeczywiście istniała, czy nie, idea tego utopijnego miasta zafascynowała wielu do tego stopnia, że ​​liczne książki, filmy i filmy dokumentalne upiększyły ją i starały się rozwiązać zagadkę jej zniknięcia. Jeszcze w lutym 2009 r. inżynier lotnictwa trafił na pierwsze strony gazet na całym świecie, gdy twierdził, że znalazł Atlantis za pomocą narzędzia Google Ocean, które pozwala użytkownikom przeglądać tysiące zdjęć oceanicznych krajobrazów. Do tej pory jury wciąż nie zastanawia się, czy podwodne miasto na północno-zachodnim wybrzeżu Afryki to rzeczywiście Atlantyda. [źródło: Telegraf ].

Dużo więcej informacji