Bessel, Friedrich Wilhelm (1784-1846), niemiecki astronom, jako pierwszy zmierzył gwiezdną paralaksę, widoczną zmianę pozycji gwiazdy w wyniku orbitowania Ziemi wokół Słońca. Funkcje Bessela, funkcje matematyczne, które wyprowadził, są nadal szeroko stosowane w fizyce.
Będąc praktykantem w firmie kupieckiej, Bessel nauczył się nawigacji i astronomii. W 1804 r. obliczył orbitę komety Halleya na podstawie obserwacji z 1607 r. Swoją pracę przesłał astronomowi Wilhelmowi Olbersowi, który zachęcił go do dalszych obserwacji i udoskonalenia obliczeń. Olbers wtedy zobaczył, że praca Bessela została opublikowana i polecił go jako asystenta w obserwatorium w Lilienthal. Niemcy. Po czterech latach Bessel został dyrektorem obserwatorium w Królewcu, gdzie pozostał do końca życia. W 1810 został również profesorem astronomii na uniwersytecie w Królewcu.
Około 1817 r. Bessel wprowadził zestaw funkcji matematycznych, obecnie nazywanych funkcjami Bessela, aby pomóc zrozumieć ruchy trzech ciał pod wpływem wzajemnej grawitacji. Wkład Bessela do geodezji, matematyki związanej z rozmiarem, kształtem i polem grawitacyjnym Ziemi, obejmował obliczenia z 1841 r., o ile kształt Ziemi odbiega od kuli.
Bessel położył podwaliny pod ustalenie skali wszechświata. Dokładnie zmierzył pozycje około 50 000 gwiazd i zaobserwował bardzo małe ruchy jednej gwiazdy względem drugiej. Pokazał, że 61 Cygni, gwiazda o największym znanym mu ruchu własnym, podobno co roku poruszała się po elipsie. Bessel przypisał ten ruch, zwany paralaksą, ruchowi ziemi wokół Słońca. Obliczając odległość od Ziemi do 61 Cygni, Bessel jako pierwszy dokładnie zmierzył odległość gwiazdy innej niż Słońce. Przepowiedział również istnienie innej planety poza Uraunusem – Neptuna – która została odkryta po jego śmierci.
