Czym było skradzione pokolenie Australii?

Historia obfituje w przykłady rażących naruszeń praw człowieka, a nawet malownicza Australia nie jest odporna na wystąpienie tych niesprawiedliwości: w latach 1910-1970 około 100 000 aborygeńskich dzieci zostało siłą usuniętych ze swoich domów [źródło: European Network for Indigenous Australian Rights ] . Znane przez wielu jako Stolen Generation , te dzieci, w większości poniżej piątego roku życia, zostały zabrane ze swoich rodzin, ponieważ rząd australijski zdecydował, że ich rasie brakuje solidnej przyszłości.

Rząd uważał, że dzieci będą sobie lepiej radzić, jeśli będą wychowywane w białych rodzinach [źródło: The Independent ]. To uzasadnienie wynikało z twardej prawdy, że Aborygeni są znacznie bardziej narażeni – nawet dzisiaj – na alkoholizm, śmiertelność niemowląt, zachowania przestępcze i narkomania niż inni Australijczycy. W rzeczywistości średnia długość życia Aborygenów jest dziś o 17 lat krótsza niż reszty populacji kraju [źródło: The Independent]. Ale nie tylko kilku nadgorliwych władców narzuciło na naród tę politykę deportacji; raczej opracowano i uchwalono liczne prawa stanowe i federalne z wyraźnym zamiarem „wyhodowania” koloru rdzennej rasy Australii i pomocy młodym członkom w dopasowaniu się do głównego nurtu społeczeństwa [źródło: The Independent ]. Nadzieja polegała na stopniowym wycofywaniu się kultury aborygeńskiej.

Aby usunąć aborygeńskie niemowlęta i dzieci z ich rodzin, stosowano różne zwodnicze środki. Niektóre dzieci zostały po prostu usunięte z domów przez urzędników państwowych. Zbyt małe, by pamiętać historie swoich rodzin, dzieciom powiedziano, że są sierotami. Jedna matka otrzymała formularz zgody na rzekomo rutynowe szczepienie, podczas gdy w rzeczywistości upoważniła jej dziecko, Leonie Pope, do wysłania do opieki zastępczej . Powiedziano jej wtedy, że Leonie zmarła; Leonie żyła i miała się dobrze i mieszkała u białej rodziny [źródło: The Independent]. Inne dzieci zabrano na leczenie do szpitali, aby ich rodziny nigdy więcej ich nie widziały, w których również wmówiono, że ich dzieci zmarły. Większość z nich została umieszczona w zamożniejszych domach zastępczych z białymi rodzinami lub zabrana do sierocińców lub na misje kościelne.

Jak te niesprawiedliwości zostały ostatecznie ujawnione?

Organizacje i rodziny zastępcze , które przyjęły dzieci aborygeńskie, wierzyły, że są życzliwe. Obrońcy działań Australii twierdzą, że część dzieci została uratowana przed strasznym i zubożałym życiem domowym [źródło: Times Online ]. Inni jednak wskazują na pogrążone w żałobie rodziny urodzeń i liczne nadużycia wobec adoptowanych dzieci (wykorzystywanie seksualne i psychiczne, kryzysy tożsamości i inne utrzymujące się problemy psychologiczne) jako wyraźny dowód na to, że rząd sromotnie zawiódł te dzieci [źródło: Culture Wars ].

Dopiero w 1995 r. wszczęto krajowe śledztwo, którego kulminacją było opublikowanie przez Komisję Praw Człowieka i Równych Szans w 1997 r. raportu „Bringing Them Home”. Raport wyszczególnił ponad 50 zaleceń, w jaki sposób rząd australijski mógłby pomóc złagodzić ból spowodowany usunięciem dzieci aborygeńskich z ich domów. Raport wskazywał, że cztery najbardziej krytyczne kroki to restytucja, rehabilitacja pokrzywdzonych, odszkodowanie i gwarancja na wypadek przyszłych naruszeń [źródło: Amnesty International ].

Premier Australii John Howard odmówił formalnych przeprosin, powołując się na swoje obawy, że otworzy to rząd australijski na procesy sądowe i żądania rekompensaty finansowej. Kwestia ta została w dużej mierze zignorowana do czasu wyboru premiera Kevina Rudda, który 13 lutego 2008 r. formalnie przeprosił Aborygenów. Przeprosiny nadawane w całym kraju, choć spóźnione, pomogły rozpocząć proces uzdrowienia [źródło: Amnesty Międzynarodowy ].

Odszkodowanie finansowe dla pokrzywdzonych osób nie zostało jeszcze wydane. Chociaż Tasmania utworzyła fundusz reparacyjny, żadne inne państwo nie ma – co więcej, Rudd wprost odrzucił utworzenie funduszu narodowego [źródło: The Independent ]. Rząd australijski odmówił reparacji na tej podstawie, że dzieci zostały usunięte z rodzin, mając na uwadze ich najlepszy interes [źródło: ENIAR ].

Do tej pory tylko jeden członek Skradzionego Pokolenia otrzymał rekompensatę za zadaną mu traumę. Bruce Trevorrow, który został zabrany do szpitala w Boże Narodzenie w 1957 roku z powodu bólu żołądka, gdy miał zaledwie 13 miesięcy, został fałszywie wymieniony przez szpital jako nie mający rodziców i cierpiący z powodu zaniedbania i niedożywienia. Bruce został wysłany do białej rodziny zastępczej i nigdy więcej nie widział swojego ojca, który zmarł osiem lat później. Nie połączył się z matką, dopóki nie skończył 10 lat, po tym, jak przeżył dzieciństwo pełne zwątpienia i dyskryminacji w szkole. W 1998 roku Trevorrow wniósł pozew przeciwko rządowi Australii Południowej, twierdząc, że jego alkoholizm, depresja i utrata tożsamości kulturowej były spowodowane jego oszukańczym wychowaniem.

Podczas gdy wielu innych Aborygenów może wnieść tę samą sprawę, to, co pomogło Trevorrowowi odnieść sukces w jego procesie, to ślad papieru pozostawiony przez Radę Kontroli Aborygenów i jego matkę, która wiele razy próbowała dowiedzieć się, jak jej syn radził sobie w szpitalu. Ponadto jego radca prawny był w stanie porównać Trevorrowa z jego trojgiem biologicznym rodzeństwem, które nie zostało odebrane ich rodzinie. Wiedli udane życie w porównaniu z jego egzystencją najeżoną uzależnieniami i problemami z tożsamością. W 2007 roku, prawie 50 lat po tym, jak został odebrany rodzinie, Trevorrow otrzymał 525 000 dolarów australijskich (równowartość 447 000 dolarów amerykańskich) w ramach rekompensaty za swoje cierpienie [źródło: BBC News ].

Kilka organizacji, w tym Reconciliation Australia i Australijska Komisja Praw Człowieka, działa obecnie na rzecz rdzennej ludności Australii. Celem tych grup jest ochrona praw Aborygenów i innych grup, zapewnienie, że nic podobnego do tego szerokiego programu usuwania nie powtórzy się i walka o trwający proces reparacji.

­

Powiązane artykuły

Więcej świetnych linków

­