Jak działają wyścigi samochodów brudnych?

Szybkie, podrasowane samochody, rywalizacja, niebezpieczeństwo, ryczące silniki i latające błoto — złóż to wszystko razem i masz jeden popularny sport: wyścigi samochodów terenowych.

W każdy weekend przez większą część roku w całej Ameryce ożywa prawie 800 brudnych torów. Kupuje się bilety, wygrywa nagrody pieniężne, podpisuje autografy, a uszkodzone samochody są odciągane przez wraków.

W przeciwieństwie do swojego asfaltowego odpowiednika, który ma główny organ zarządzający – National Association of Stock Car Racing (NASCAR) – wyścigi samochodów terenowych są bardziej zdecentralizowane. Kieruje nim różnorodny wachlarz organizacji sankcjonujących. Niektóre są krajowe; większość ma charakter regionalny. Każda organizacja może wybrać konkretne typy konfiguracji pojazdów, które chce sankcjonować.

Wspólnie organizacje sankcjonujące i właściciele torów opracowali zasady i przepisy regulujące wyścigi samochodów terenowych. Zawodnicy mogą wybrać udział w tylu wyścigach, ilu chcą, o ile pojazd, którym ścigają, jest zgodny z wytycznymi zawodów. Każdy tor ma inspektora technicznego lub tech , aby upewnić się, że uczestnicy spełniają wymagane normy pojazdu [źródło: Jewett].

Ponieważ jest tak wiele torów i tak różne organy sankcjonujące, zasady dla jednego konkretnego rodzaju wyścigu mogą być zupełnie inne niż podobnego wyścigu na innym miejscu. Bardziej popularne podziały, takie jak „brudne późne modele” i „zmodyfikowane”, mają zwykle bardziej spójne wytyczne w całym kraju. Inne, jak niektóre klasy podstawowe, mają kilka szczegółowych wytycznych wykraczających poza określone wymagania bezpieczeństwa [źródło: Holder].

Większość wyścigów podzielona jest na różne kategorie, które są definiowane przez typ używanego pojazdu. Na przykład w jednym wydarzeniu może uczestniczyć 70 różnych zespołów wyścigowych rywalizujących w pięciu różnych dywizjach. Rozpoczęły się wstępne biegi, a kierowcy walczą o miejsca w wyścigach finałowych. Pieniądze z nagród trafiają do najlepszych zawodników, którzy również zdobywają punkty od organizacji sankcjonującej wydarzenie, która również przyznaje wypłaty najlepszym zawodnikom na koniec roku.

Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, co kryje się pod maską samochodów wyścigowych.

Samochody używane na torach gruntowych są dostępne w całej gamie, od wysokowydajnych maszyn wyścigowych po złomowiska. Masa pojazdu, typ silnika, styl ramy, tylne końcówki, układ paliwowy, skrzynia biegów i materiały ramy to tylko niektóre ze zmiennych, które pomagają zdefiniować podział lub klasę samochodów wyścigowych, aby zapewnić konkurencyjność wyścigów [źródło: Holder].

Dirt Late Model — jako topowa maszyna na brud, są to nisko zawieszone, bardzo szerokie, superszybkie wyścigowe molochy. Ważące 2300 funtów (1043 kilogramy) wykorzystują wysokoprężne silniki V-8, które mogą generować do 800 koni mechanicznych. Korpusy są wykonane z aluminium, co nadaje im wygląd typu Batmobile. Tył samochodu jest całkowicie otwarty; spoilery zapewniają siłę docisku. Te bardzo drogie maszyny (sam silnik może napędzać 35 000 USD) są bardzo popularne wśród fanów.

Limitowane późne modele — znane również jako samochody sportowców i supersportowców, zapasy późnych modeli lub wyjęte spod prawa kadeci; niektóre z tych modeli wyglądają jak późne modele brudne. Ograniczony późny model zazwyczaj wykorzystuje mały blok V-8 z silnikiem o pojemności 5,7 litra. Większość torów ma limit pojemności dla ograniczonego późnego modelu silnika. Ramy mogą być również standardowym typem samochodowym.

Późne modele silników skrzynkowych — ten pojazd łączy w sobie późny model ze standardowym silnikiem skrzynkowym od jednego z „wielkiej trójki” producentów samochodów (Chrysler, Ford i General Motors). Zapieczętowany, aby nie można go było modyfikować, ten pojazd kosztuje poniżej 5000 USD.

Zmodyfikowany — ten pojazd zazwyczaj łączy w sobie samochód seryjny, lżejsze nadwozie i dobre osiągi za rozsądną cenę. Są one łatwe do zauważenia, ponieważ część przedniej części nadwozia jest odsłonięta, dzięki czemu samochód wygląda jak otwarte koło z przodu i oferuje widok na napęd maszyny wyścigowej. Większość z tych samochodów wykorzystuje silnik gaźnikowy Chevy o małym bloku (5,7 litra).

Poziom podstawowy — znany również jako kolby hobbystyczne, kolby uliczne, kolby czyste, kolby bombowe, kolby fabryczne lub żądła; wymagania dla tej kategorii mogą się znacznie różnić. Niektóre utwory określają, że ta klasa jest przeznaczona tylko dla początkujących kierowców. Zazwyczaj klatki bezpieczeństwa muszą być przyspawane do ramy. Wszystkie szyby, winyle, tapicerka i światła muszą zostać usunięte z pojazdu [źródło: Columbus Speedway].

Ciekawe, gdzie można znaleźć tory wyścigowe? Przejdź do następnej strony i czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej.

Maszyny NASCAR na brudzie?

ARCA, organ sankcjonujący z siedzibą na Środkowym Zachodzie, jest gospodarzem serii, w której maszyny na poziomie NASCAR ścigają się po błocie. Nazywana ARCA RE/MAX Super Car Series, kulminuje weekend Święta Pracy na torze DuQuoin State Fairgrounds Track w DuQuoin, Illinois [źródło: Holder].

Tory wyścigowe znajdują się na terenie całego kraju. Chociaż sezon zwykle rozpoczyna się w marcu i trwa do października, usankcjonowane i niesankcjonowane wyścigi mogą trwać pod koniec grudnia i stycznia.

Podobnie jak samochody wyścigowe dostępne są w szerokiej gamie konfiguracji, tak samo dzieje się na torach, na których się ścigają. Drogi gruntowe występują w następujących długościach: ćwierć mili (0,4 km), trzy ósme mili (0,6 km), jedna trzecia mili (0,5 km), pół mili (0,8 km), a nawet jedna mila (1,6 km). Utwardzone owale są zazwyczaj znacznie dłuższe.

Mniejsze tory są zwykle nasypywane. Samochody ścigające się na płaskich, jednomilowych owalach, takich jak DuQuoin i Illinois State Fairgrounds w Springfield, średnio przekraczają 100 mil (161 kilometrów) na godzinę [źródło: Holder].

W sezonie wyścigowym, jeśli pozwala na to pogoda, tory oferują regularne wyścigi w piątki wieczorem i soboty. Nadmierny deszcz spowoduje zamknięcie torów, jeśli tor nie może odpowiednio wyschnąć przed czasem wyścigu. Większość ścieżek gruntowych jest wykonana z gliny; woda jest rozpylana na torze, aby utrzymać poziom „kleistości”. Ubite samochodami tory nieustannie się zmieniają i nie zawsze są gładkie. Czasami zdarzało się, że części samochodowe unosiły się w powietrzu. Nic tak nie dodaje emocji jak tłumik na trybunie [źródło: Zeller]!

Drogi gruntowe są znacznie łatwiejsze na oponach. Większość ekip terenowych potrzebuje tylko dwóch lub trzech kompletów opon na sezon; w porównaniu do samochodu ścigającego się na asfalcie, który może zużyć zestaw czterech opon w jednym wyścigu.

Czasami kierowcy stwierdzają, że na torze jest coś więcej niż glina. Na przykład, jeśli konie ścigają się na tym samym torze, pozostawiają po sobie gruz i inny materiał. Ponieważ w samochodach brakuje szyb, kierowcy uważają, że osłony kasku są przydatne w ochronie przed latającym błotem, owadami i końskimi odchodami.

Gotowy do uruchomienia własnego silnika? Trasy są wymienione online według stanów, a harmonogramy niektórych wyścigów na 2009 rok w całym kraju są również dostępne w Internecie. Jak mówi jeden z podpowiadających wyścigi: „Dirt służy do prawdziwych wyścigów, a asfalt jest tylko po to, by się tam dostać” [źródło: Speedways Online].

Aby dowiedzieć się więcej, odwiedź niektóre z łączy na następnej stronie.

Tor NASCAR się brudzi

NASCAR prowadzi swoje imprezy na asfalcie. Wiele torów (takich jak te w Talladega, Charlotte i Las Vegas) ma w pobliżu towarzyszące ścieżki gruntowe. Jeden z głównych torów w harmonogramie NASCAR, Bristol Motor Speedway, faktycznie pokrył się gliną w 2000 roku, aby gościć imprezy DIRT Late Models i World of Outlaws Sprint Cars.

Powiązane artykuły

Więcej świetnych linków

Źródła

­