Kto jest właścicielem arktycznej ropy?

Przez długi czas Arktyka nie była priorytetem dla narodów świata. Było to zamarznięte pustkowie, miejsce, w którym rdzenni mieszkańcy prowadzili surową egzystencję, a odważni odkrywcy ryzykowali wszystko dla sławy. Poza początkowymi próbami odkrycia Przejścia Północno-Zachodniego , nie uważano go za ekonomiczne Shangri La .

Zgodnie z XVII-wieczną doktryną Wolności Mórz Arktyka nie należała do nikogo. Eksploracje trwały nadal i od czasu do czasu fikcyjni szaleni naukowcy ścigali tam swoje potwory, by umrzeć. Ale w dużej mierze Arktyka nadal istniała na obrzeżach polityki międzynarodowej. Konflikt morski wszedł na wody w obu wojnach światowych, a jego niebo i wody były gospodarzem zimnowojennych machinacji, ale co jeszcze można było zyskać na tym całym lodzie?

W międzyczasie rósł światowy nienasycony apetyt na paliwa kopalne, a technologia odwiertów na morzu nadal się poprawiała. W latach 1973-1982 przedstawiciele z całego świata ustanowili Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza ( UNCLOS ). Ratyfikowana 16 listopada 1994 r. ustawa reguluje prawa żeglugi i rozwiązuje różne problemy środowiskowe w regionie.

Chociaż traktat antarktyczny z 1959 r. ogranicza interakcje między ludźmi na biegunie południowym do czysto naukowych zajęć, UNCLOS zapewnia ramy dla wyzysku na północy. Daje to Kanadzie, Danii, Norwegii, Rosji i Stanom Zjednoczonym wszelkie roszczenia prawne do cennego terytorium dna morskiego – a także możliwość zajęcia jeszcze większej jego części.

Arktyczny landgrab trwa. Tylko kto będzie dowodził zasobami Arktyki w XXI wieku?

Nie popełnij błędu: Kanada, Dania, Norwegia, Rosja i Stany Zjednoczone walczą nie tylko o resztki stołu, jeśli chodzi o rezerwy ropy naftowej w Arktyce. US Geological Survey szacuje, że 13 procent nieodkrytej ropy naftowej i 30 procent nieodkrytego gazu ziemnego spoczywa pod dnem oceanu Arktyki [źródło: Morello ]. Oznacza to, że w grę może wchodzić 90 miliardów baryłek ropy i 1670 bilionów stóp sześciennych (47 bilionów metrów sześciennych) gazu ziemnego [źródło: USGS ].

Traktat Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS) zezwala krajom przybrzeżnym na zgłaszanie roszczeń do wód rozciągających się do 200 mil morskich od ich linii brzegowej. Na mocy traktatu kraje miały czas do 19 maja 2009 r. na żądanie do 350 mil morskich. Musieli tylko udowodnić, że obszar ten był częścią szelfu kontynentalnego kraju , pochyłej podmorskiej równiny, która biegnie od suchego lądu do głębokiego, otwartego oceanu.

Postanowienia UNCLOS doprowadziły do ​​walki o terytorium Arktyki. W przeciwieństwie do rabunków ziemi w przeszłości, kosztowne badania naukowe, a nie kolonizacja i podbój militarny, zapewniły każdemu krajowi większy kawałek tortu. Nawet Stany Zjednoczone mocno zainwestowały w mapowanie Arktyki, pomimo ciągłej niechęci do ratyfikowania traktatu z 1994 roku. W sierpniu 2009 r. amerykańscy prawodawcy nadal nie ratyfikowali UNCLOS, pomimo ciągłych pogłosek o tym.

Jednak kontrowersje pozostają. Wysiłki geodezyjne każdego kraju mają oczywiście na celu zdobycie jak największego terytorium Arktyki. A gdzie kończy się szelf kontynentalny jednego kraju, a zaczyna inny? Weźmy na przykład Grzbiet Łomonosowa . To podmorskie pasmo górskie przecina Arktykę między Grenlandią a Rosją. Rosja twierdzi, że ten obszar jest przedłużeniem azjatyckiego szelfu kontynentalnego, podczas gdy Kanada i Dania twierdzą, że jest to przedłużenie Ameryki Północnej. Nie powinno dziwić, że wszystkie trzy kraje nadal publikują odkrycia naukowe na poparcie swoich twierdzeń.

Co więcej, może to być XXI wiek, ale dramatyczne pokazy siły wciąż silnie odbijają się echem – jak wielokrotnie pokazała Rosja. W sierpniu 2007 roku, ku irytacji swoich konkurentów, Rosja umieściła flagę na dnie morza pod biegunem północnym. Jakby to stwierdzenie nie było dość śmiałe, rosyjskie wojsko ogłosiło plany zrzucenia spadochroniarzy na Polaka. Analizując główne zagrożenia bezpieczeństwa kraju, rosyjscy urzędnicy posunęli się nawet do wyznaczenia obszaru potencjalnego konfliktu zbrojnego do 2020 roku [źródło: Halpin ].

Więc kto jest właścicielem ropy Arktyki? Odpowiedzią jest Kanada, Dania, Norwegia, Rosja i Stany Zjednoczone. Jednak naprawdę niepokojące pytania dotyczą tego, ile łupów zdobędzie każdy kraj – i jak daleko się posuną, aby je zdobyć.

Zapoznaj się z linkami na następnej stronie, aby dowiedzieć się jeszcze więcej o paliwach kopalnych i niestrudzonym głodzie ludzkości na nie.

Powiązane artykuły

Więcej świetnych linków

Źródła